Any User wrote:

> książkę, przekład z radzieckiego, rok chyba 1972-3, o psychologii. Tam
> było wiele o stosunkach szef-podwładny, rodzic-dziecko itp., w
> kontekście efektywnego osiągania i wymuszania swoich celów. Dużo się z
> niej nauczyłem, ale niestety musiałem ją oddać, a nie było mnie wówczas
> stać na ksero całej książki, więc już się z niej nie uczę...
>

"Ksiaze" Machiavellego jest o tym samym i jest tam wiele madrych rzeczy,
choc jest to opis sytuacji, kiedy wladca ma nad poddanym wladze znacznie
wieksza niz pracodawca nad pracownikiem. Ale jesli interesuja Cie
relacje pionowe, to poczytaj.

>
> No właśnie kiedyś czytałem, a później niejednokrotnie miałem okazję
> testować w praktyce. I mogę Cię zapewnić, że dla człowieka, który zdaje
> sobie sprawę (wie i jest pogodzony duchowo), że jego pensja minimalna +
> max 100pln, to już szczyt jego kariery zawodowej i wyżej już nie
> zajdzie, oraz że w wypadku utraty tej pracy, nie znajdzie nowej, bo np.
> jest za stary, budowanie autorytetu przez strach jest najskuteczniejsze
> ze wszystkich metod.

Skad to ocenianie, ze ktos wyzej nie zajdzie? Ty sam miales taki start,
ze pewnie w wielu momentach Twojego zycia pewni ludzie mogli spojrzec na
Ciebie i stwierdzic, ze "wyzej nie zajdzie". A to, czy ktos znajdzie
nowa prace w wyniku utraty obecnej, bedzie sie na polskim rynku dosc
szybko zmieniac wskutek emigracji.

Rozumiem, ze strategia, ktora przyjales, moze byc skuteczna. ok. Tyle,
ze ma negatywne skutki uboczne. Pierwszy to duza ilosc osob, ktore Cie
nie lubia i beda zawsze wspominac z niechecia, drugi to skutecznosc tej
strategii tylko w obecnych warunkach panujacych na rynku pracy, a te sie
zmienia.

Widzialam kiedys w dzialaniu inna strategie wobec osob pracujacych za
minimalna - dobra atmosfera. Szef motywowal poprzez czeste i wyrazne
uswiadamianie pracownikom, ze jest konkurencja, ze musimy sie utrzymac
na rynku, ze do tego trzeba z...c i nie kryl przed pracownikami, ze on
sam sie zapracowuje tak jak oni. Ale poza tym nawiazal z nimi fajne
osobiste relacje, tak, ze byl lubiany jako czlowiek. Jak ochrzanial, a
czasem byla taka koniecznosc, to glebokie przejecie sie tym u pracownika
wynikalo bardziej z powodow emocjonalnych niz ze strachu o prace - i
bylo to bardzo skuteczne. Bylo to duze miasto i ludzie mieli mozliwosc
znalezienia innej pracy za marne pieniadze, ale trzymalo ich to, ze w
innych pracach za marne pieniadze jest zwykle fatalna atmosfera, a tam
po prostu lubili przylazic.
Cos takiego jest mozliwe, tylko wymaga znacznie wiekszych umiejetnosci
interpersonalnych niz zastraszanie. Korzysci, zwlaszcza dlugofalowe, sa
znacznie wieksze.

I.

--
http://nz.pasnik.pl
mieszkam w Nowej Zelandii :)