> Może masz racje i niepotrzebnie zarzucam bezczynność.
> Powiedz mi prosze co konkretnego robią właśnie ci tutaj
> narzekający, aby się odbić od dna.

Szukają pracy!
I to nie tylko poprzez ogłoszenia, znajomych, w internecie.
Ja co jakieś dwa dni sprawdzam ogłoszenia w urzędach pracy
z okolicznych, interesujących mnie miejscowości.
Jeszcze do niedawna taka pani z urzędu pracy w innym mieście
nie chciała mi udzielić informacji o ofertach pracy, jeśli nie byłam
zarejestrowana w ich urzędzie (nie ważne, że byłam zarej. w swoim
mieście) - sprawdzane było nazwisko, pesel itp. i sprawdzane, czy
taka osoba jest w ich spisie. Na nic były moje tłumaczenia, że szukam
pracy poza swoim miejscem zamieszkania, bo tutaj nie ma pracy.

O obdzwanianiu i obchodzeniu potencjalnych pracodawców - już
pisałam - nie będę się powtarzać.

> z pewnością widząc lepiej problem poradzisz coś bardziej życiowego
> dla człowieka, który stanie przed tobą głodny i powie:
> - nie jestem przebojowy
> - nie jestem śmiały
> - nie mam tyle szczęścia
> - nie wierzę w siebie
> Więc co konkretnego mu poradzisz na ten jego jakże trudny problem?
> Bo przyznam się, że ja w pierwszym odruchu powiedziałbym:
> - To weź się facet połóż i umrzyj!

Ha! Widzisz! I tu jest podstawowa różnica między nami!
Po pierwsze: "głodnego nakarmić" - nie ma w Tobie ani krzty
współczucia? Czy jesteś już taką maszynką do zarabiania pieniędzy,
że nie podzielisz się z kimś ten jeden raz?
A w święta Bożego Narodzenia, to pewnie talerzyk dla niespodziewanego
gościa stoi u Ciebie i się kurzy?

Pozostałe punkty: w swoim życiu spotkałam bardzo dużo ludzi, którzy
byli nieśmiali i nie byli przebojowi. Jedni z nich pracowali, inni nie.
I nieprawdą jest, że każda osoba młoda jest przebojowa.
Mam okazję patrzeć, jak sobie teraz radzą absolwenci szkół średnich
w dostawaniu się na studia, w załatwianiu sobie miejsca w akademikach,
czy na stancjach. Pewnie niektórzy z nich są faktycznie lepiej przygotowani
do życia i spokojnie radzą sobie bez rodziców, ale dla większości z nich
to duży skok w dorosłość - obserwuję, jak nie potrafią rozmawiać przez
telefon, jak wstydzą się przedstawić i stwierdzają, że to nie trzeba
przecież
tak robić, jak przejeżdżają stację, na której powinni wysiąść, jak nie
umieją
napisać zwykłego podania i jak nikt nie pieje z zachwytu, jak widzi ich
świadectwo z piątkami i czwórkami z liceum administracyjnego w Koziej
Wólce itd.

I wiesz co? Oni też twierdzą, że wszystko wiedzą, z wszystkim sobie
poradzą. Ale po pieniążki na zapłacenie mandaciku za przejechanie
o stację dalej - przychodzą do rodziców...

Więc Ty twierdzisz, że wiesz lepiej, jak zdobyć pracę, bo od dłuższego
czasu pracujesz, nieprzerwanie???


Nie- przebojowy, nieśmiały, bez szczęścia i bez wiary w siebie -
ja bym najpierw taką osobę wysłuchała, starała się wczuć w jej sytuację,
aby ją zrozumieć!
Na pewno nie wysyłałabym jej do diabła i nie życzyłabym jej śmierci,
ani nie mówiłabym: "ciągle narzekasz, weź się do roboty!".

Czasem wystarczy po prostu wysłuchać, jak ktoś sobie ponarzeka.
Jak to zapamiętasz, to przyda Ci się to zwłaszcza w relacji z kobietami.
Kobiety muszą się czasem wygadać, ponarzekać, bo właśnie wtedy potrafią
się odbić z takiego dołka psychicznego. A panowie, jak to słyszą, to zaraz
lecą z "dobrymi radami", bo czują się winni, że kobieta nie jest przy nich
szczęśliwa - poczytaj "Marsjan i Wenusjanki".

Jakby Twój syn, czy córka przyszła do Ciebie i powiedziała: nie jestem
przebojowa, jestem nieśmiała, nie mam szczęścia i nie wierzę w swoje
możliwości - to huknąłbyś na nią, że się nad sobą rozczula i żeby się
wzięła do roboty???

> Ze wstydem sie przyznam, że tutaj też nie wiem co poradzić na ten jakże
> konkretny problem i znowu musze cie prosić o porade.

Szkoda, że nie szanujesz rozmówcy.

--
Koziorozec