Immona, to nie jest normalność.
Na wysokim poziomie, takim jak w Nowej Zelandii czy niektórych krajach
Europy, żyje ułamek populacji naszego globu. Reszta może sobie co
najwyżej pomarzyć.
Dla przeciętnego Polaka czy Polki jedyna praktyczna możliwość wyjazdu do
NZ to... małżeństwo z osobą płci przeciwnej z NZ. Do tego najlepiej
wyjechać do Anglii, gdzie Kiwi licznie migrują, bo w Polsce
(zarejestrowanych) jest ich około trzydziestu (w wawie robią sobie
cotygodniowe imprezy :)

Reasumując: złapałaś Pana Boga za ogon. Jesteś w sytuacji, w której
większość ludzi na Ziemi nigdy nie będzie. Jest się z czego cieszyć :)

I przy okazji - część z nas podjęła świadomy wybór pozostania w Polsce,
by pomóc przekształcić ją w kraj o standardzie podobnym do NZ -
jakkolwiek utopijnie by to nie brzmiało :)

I.. osobiście nie narzekam. Jestem po rocznym doświadczeniu emigracji i
muszę stwierdzić, że ważniejsze jest jednak z kim się żyje a nie gdzie.
Moi nowi przyjaciele mówiący w innym języku byli bardzo mili, ale
niestety nie potrafili zastąpić tego wszystkiego co zostawiłem tu.
Myślę, że komuś bez kochającej rodziny i innych bliskich osób byłoby
znacznie łatwiej (zarobki w NZ nie są jednak aż tak wysokie, by można
było sobie pozwolić np. na comiesięczne wypady do Polski).


Immona wrote:
> grom@x wrote:
>
>> A jak widzę jakąś nieznaną mi markę, to kelner naleje tego "seteczkę"
>> (czywiście beczkowego) i mogę spróbować, czy chcę kupić to czy też inne.
>> I dodam jeszcze, że za takie piwo w knajpie płacę równowartość pół
>> godziny pracy wg. najniższej stawki (minimum to ok. 5,20 ft za godzine
>> brutto, czyli około 4 netto)
>>
>> i moze jest to malo zrozumiałe, ale tutaj jest kupa
>> sklepów/sklepików/knajp/whatever gdzie nic tylko wydawać kasę. W
>> większości drobną (w stosunku do zarobków). Pokój czy kuchnię sobie
>> zastawisz meblami z miesięcznej pensji. I tak dalej i tak dalej.
>
> Widze, ze przezywasz etap upajania sie normalnoscia :D
>
> I.
>