Użytkownik "Kira" <c...@-...pl> napisał w wiadomości
news:daeb1h$4i3$1@nemesis.news.tpi.pl...
>
> Re to: Maciek Sobczyk [Tue, 5 Jul 2005 12:07:50 +0200]:
>
>
> > Bo może jeśli nie w tej rekrutacji, to w kolejnej kandydat
> > będzie miał szansę na zatrudnienie.
>
> No ale to nie mozna tego tematu przedyskutowac mowiac np.
> "teraz chyba sie nie dogadamy, ale mimo tego proponuje zeby
> wzial pan udzial w rekrutacji, byc moze przyda sie przy
> obsadzaniu innego stanowiska"?

Możnaby, ale my nie jesteśmy upoważnieni do negocjowania z kandydatem
wynagrodzenia (chociaż nie jeden klient z rozkoszą by to na nas zwalił).
Staramy się przedstawić pracodawcy ocenę obiektywną + obiektywną informację
o oczekiwanym wynagrodzeniu: poniżej / w zakresie proponowanego / powyżej.

To pracodawca podejmuje decyzję ostateczną i też negocjuje wynagrodzenie.

Trochę mnie w tym całym wątku dziwi fakt, że jakoś nikt nie wspomniał o
negocjowaniu wynagrodzenia, dodatkowych świadczeń, innych wartości.

Czy ten rynek pracy naprawdę jest tak ubezwłasnowolniony i pozbawiony
inicjatywy?

Wiesz co - chyba jest. Ostatnio miałem wątpliwą przyjemność uczestniczyć w
szopie o nazwie "dni skupienia dla młodych". Szczegóły, w jakich tam się
znalazłem pominę, dodam iż w mojej sytuacji była to obligatoryjna karteczka
do podpisu przez duszpasterza. Duszpasterz ów ględził jakieś 45 minut do
stłoczonych w zamkniętej sali "młodych skupionych". "Młodzi skupieni" byli
skupieni na własnym nieszczęściu, gdyż w sali na 50 osób było ich 100 (już
policzyłem: 102, czuwaj), okna zamknięte, zaduch i smród; co i rusz
wychodził ktoś by zemdleć godnie w samotności a nie w tłumie, a po chwili
wracał tylko nieco mniej zielony na twarzy niż przed wyjściem, za to z
siniakiem na ciemieniu bo upadł.

Dzięki Bogu, od kiedy mam gdzieś bardzo blisko i nie siły bym nie zdążył,
zawsze spóźniam się min. 45 minut, więc uroczyście wdepnąłem do sali już na
zakończenie bulgotliwej tyrady w/w duszpasterza (brzmiało to jakoś tak:
blublepliple melemblepe peprestwole ple ple). Chłop miał swój świat, gdzieś
na poziomie jego błyskotliwie-bełkotliwej percepcji. Gdzieś pomiędzy
koloratką a czubkiem zmierzwionych włosów znajdował się organ wydający
dziwnie bulgotliwe dźwięki. Na moje ucho to on gadał po kaszubsku.

I teraz krótko, bo finał : dopiero musiał przyjść jakiś HR :), żeby
poinformować duszpasterza, że zaraz ktoś padnie jako gromem rażony i
bynajmniej nie będzie to palec boży ani objawienie bliskie szawłowemu a
zwyczajna zapaść na brak tlenu. Trzeba Ci było widzieć ową setkę chłopców i
dziewcząt, gapiących się jak barany, gdy biedny duszpasterz popierdalał po
ich nogach, aby dotrzeć do okna. Bo oczywiście żaden nie miał na tyle
pomyślenia, żeby samemu to zrobić. W końcu ksiądz nie kazał otwierać okna.

Później przejawiali już nadmierną kreatywność (zgodnie z zasadą pędzącego
bydła - jeden dla wszystkich, wszyscy za tym jednym) i nawet jeden młody
skupiony zerwał firanę, gdy okno - trzask ryms sruuu - zatrzasnęło się a on
jednym męskim ruchem - i raaaaaaaaz go w mać - otworzył je ponownie.

Morału nie będzie, ale za to krótka pointa: ponieważ modestia broni mi się
chwalić powiem krótko: uratowałem życie stadzie baranów. Co mnie uderza to
to, że żaden matoł nie otworzył okna. Kazali im klękać - klękali. Kazali się
modlić - modlili się. Kazali siadać, pardon - pozwolili siadać - usiedli i
to było jedyne ich kreatywne zachowanie. Jeśli rynek pracy jest podobny to
powystrzelaj nie tylko doradców zawodowych.

pozdrawiam
m.