> Jak już, zdaje się, wspomniałem, nie jest to problem pracodawcy. Że
> powiem to w inny sposób, jest to _jej_ problem. A jeśli nie jej, to jej
> męża, rodziców itp.
>
>
No i po to jest mój drogi ćwierćmózgu państwo.
Obdarzone nieco szerszą perspektywą niż podziw dla wydajność pizzerii organy
państwa tworzą prawo i uwarunkowania, które mają temu państwu zapewnić byt
m.in. poprzez dostarczanie nowych obywateli. Czasem dotyka to prowadzących
biznes, czasem ogół podatników, czasem wąską grupę społeczną (np były kiedyś
czasy gdy kawalerowie płacili specjalny podatek tzw "bykowe"). Jedną z
głownych idei instytucji państwa jest to że może tworzyć prawo i nakładać na
obywateli dowolne obciążenia. Jeżeli komuś te uwarunkowania nie odpowiadają,
niezależnie czy jest pracodawcą, pracownikiem, podatnikiem, bezrobotnym,
złodzejem czy cholera wie kim jeszcze oznacza to że nie jest przystosowany
do funkcjonowania w takim państwie i wtedy wolna wola: może zmienić sobie
miejsce zamieszkania/prowadzenia biznesu/pobierania śwadczeń/innej
aktywności. Jedni będą mieć mniej rozterek że pobierają nienależne im
świadczenia, inni że na nie łożą a jeszcze inni znajdą się w ekonomicznym
raju. Ci co z różnych powodów będą chcieli tu zostać, zostaną i wszyscy będą
zadowoleni. Jedni dla tego że są w kraju który coś dla nich znaczy i chą w
nim po prostu być, inni że mają łatwiej i bardziej im się to opłaca.

Tu uwaga do Immony: uważam że jazgotanie z perspektywy Nowej Zelandii na
temat tego "jak powinno być" w Polsce delikatnie mówiąc za nietakt. Chcesz
coś zmienić w Polsce, przyjedź tu i zmieniaj ponosząc konsekwencje tych
zmian. Nie ma Cię tu więc siedź tam gdzie jesteś, nie kłap jadaczką i ciesz
się że jest Ci tak dobrze - jak w raju lub prawie jak w raju.
--
Jackare
Bytom