>>> by nimi zostać kończą kilkuletnie szkoły. Niektóre szkoły nie
>>> pozwalają kształcić się osobom ze zbyt poważnymi zaburzeniami
>>> osobowości. Szkoła zastrzega sobie możliwość odmówienia nauki
>>> niektórym osobom.
>> To już mi zalatuje segregacją rasową. Wystarczyłoby przecież, gdyby
>> był zakaz *pracy*, poparty ewentualnie informowaniem przez szkołę, że
>> zdobyta wiedza delikwentowi się nie przyda, bo np. nie dostanie
>> zezwolenia.
> To nie jest dyskryminacja. Powody są dwa.
> Pierwszy: Bycie dobrym terapeutą nie jest tożsame z posiadaniem wiedzy.
> To także umiejętność radzenia sobie z emocjami pacjenta, z własnymi
> emocjami względem pacjenta, empatia, świadomość własnych mechanizmów
> obronnych, sposobów funkcjonowania z ludźmi i wielu wielu innych. Osoba
> masywnie zaburzona może mieć z tym problem. Wówczas istnieje ryzyko, że
> zamiast pomagać pacjentowi będzie realizować jakieś swoje cele kosztem
> pacjenta. Np. uwiedzie i uzależni od siebie pacjenta. Vide Samson.
>
> Drugi: kształcenie terapeuty jest kwestią sumienia. Ktoś, kto mimo
> wyraźnych sygnałów, że delikwent nie powinien zajmować się terapią,
> decyduje się wydać mu papiery - jest współwinny za ewentualne krzywdy
> pacjentów.

Nie przekonuje mnie takie tłumaczenie. Powtarzam: delikwentów z
zaburzeniami powinno się eliminować dopiero na etapie zatrudniania.
NIKOMU nie powinno sie zabraniać dostępu do JAKIEJKOLWIEK wiedzy. A
ewentualne papiery powinny potwierdzać jedynie wykształcenie, nie zaś w
żadnym wypadku zdolność do podjęcia pracy - o to powinien się troszczyć
już pracodawca.


--
Zobacz, jak się pracuje w Google:
http://pracownik.blogspot.com