Hej,
Skończyłam pedagogikę, zawsze chciałam pracować z ludźmi, myślę że mam
predyspozycję do takiej pracy. Chciałabym rozpocząć pracę jako pracownik
socjalny. Czy ktoś ma doświadczenie w tej branży? Wiem, że zarobki są głodowe,
ale to praca dla satysfakcji a nie dla kasy.
Byłabym wdzięczna gdyby ktoś się podzielił swoimi doświadczeniami. Jak zacząć?
Gdzie szukać takiej pracy?
Pozdrawiam
Kama

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl

do góry

Patrze, patrze a tu Kama porozsypywal nastepujace haczki:
> Gdzie szukać takiej pracy?
Zacznij moze od osrodka pomocy spolecznej
--
badzio

do góry

Użytkownik "Kama" <k...@v...pl> napisał w wiadomości
news:1357.000000d3.4630abda@newsgate.onet.pl...

> Gdzie szukać takiej pracy?

To przecież jasne, że w fabryce śrubek. Bo gdzież indziej.




--
CZYŚCIWO tekstylne odnawialne= brak odpadów!
www.mewa-service.pl

do góry

Kama wrote:

> Hej,
> Skończyłam pedagogikę, zawsze chciałam pracować z ludźmi, myślę że mam
> predyspozycję do takiej pracy. Chciałabym rozpocząć pracę jako pracownik
> socjalny. Czy ktoś ma doświadczenie w tej branży? Wiem, że zarobki są głodowe,
> ale to praca dla satysfakcji a nie dla kasy.
> Byłabym wdzięczna gdyby ktoś się podzielił swoimi doświadczeniami. Jak zacząć?
> Gdzie szukać takiej pracy?

Pracownik socjalny pracuje najczęściej w instytucjach samorządu
terytorialnego tj. MOPS czy GOPS. Zapytaj w urzędzie miasta, czy gminy.
Jeśli jest zapotrzebowanie to przyjmą Cię z otwartymi rękoma.

> Pozdrawiam
> Kama
>

Pozdrawiam, Marek Pawełek

do góry

Użytkownik "Kama" <k...@v...pl> napisał w wiadomości
news:1357.000000d3.4630abda@newsgate.onet.pl...
> Hej,
> Skończyłam pedagogikę, zawsze chciałam pracować z ludźmi, myślę że
mam
> predyspozycję do takiej pracy. Chciałabym rozpocząć pracę jako
pracownik
> socjalny. Czy ktoś ma doświadczenie w tej branży? Wiem, że zarobki
są głodowe,
> ale to praca dla satysfakcji a nie dla kasy.

Możesz pytać w mops lub gops, jak Ci radzą odpowiadający, na "otwarte
ręce" raczej nie licz, bo trafia się tam po otwartej rekrutacji
(konkursie).
Podstawową przeszkodą jest fakt, że po samej pedagogice, bez
specjalności "praca socjalna" nie mogłabyś liczyć na awans w zawodzie
pracownika socjalnego, mogłabyś pracować zaledwie na stanowisku
"aspirant pracy socjalnej".
Więcej w ustawie o pomocy społecznej z dnia 12 marca 2004 r. (Dz. U.
Nr 64, poz. 593 z późn.zm.).

Pozdr

--
wa

do góry

> Hej,
> Skończyłam pedagogikę, zawsze chciałam pracować z ludźmi, myślę że mam
> predyspozycję do takiej pracy. Chciałabym rozpocząć pracę jako pracownik
> socjalny. Czy ktoś ma doświadczenie w tej branży? Wiem, że zarobki są
> głodowe,
> ale to praca dla satysfakcji a nie dla kasy.
> Byłabym wdzięczna gdyby ktoś się podzielił swoimi doświadczeniami. Jak
> zacząć?
> Gdzie szukać takiej pracy?
> Pozdrawiam
> Kama
Siostra skonczyla podobnie jak Ty pedagogike, teraz pracuje w osrodku
podobnym do MOPS w ... Irlandii za 13,5 Euro/h

do góry

Kama napisał(a):
> Hej,
> Skończyłam pedagogikę, zawsze chciałam pracować z ludźmi, myślę że mam
> predyspozycję do takiej pracy. Chciałabym rozpocząć pracę jako pracownik
> socjalny. Czy ktoś ma doświadczenie w tej branży?
Tak. Mam doświadczenie jako powiernik intymnych zwierzeń zdesperowanych
pracowników MOPS, którzy przejawiają motywację odwrotną do Twojej.
Tytaniczne wręcz starania przykładają do tego, by pracownikami
socjalnymi nie być. Powody owej wstecznej motywacji są różne. Jeden
opisałaś - pensje głodowe. Dodajmy, iż są to pensje nie podwyższane od
ładnych paru lat.

Jednym z zajęć pracownika socjalnego jest prowadzenie wywiadów z
klientami. Na podstawie tych wywiadów, klientom przyznawana jest pomoc
(zasiłek). Pracownik rzadko kontaktuje się z "normalnymi", w pospolitym
tego słowa znaczeniu, ludźmi. Najczęściej są to osoby o różnych
deficytach społecznych, intelektualnych i zaburzeniach. Czasem
prowadzisz wywiad z alkoholikiem, czasem z osobą silnie zaburzoną lub
chorą psychicznie. Czasem z awanturnikiem. Przeprowadzenie wywiadu to
szutka i kawałek. Raz, że większość klientów uważa, że zasiłek im się
należy a Ty czasem musisz podjąć decyzję o odmowie lub zmniejszeniu
zasiłku. Dwa, że wywiad środowiskowy lub sprawdzenie warunków bytowych
przeprowadza się, jak sama nazwa wskazuje, w miejscu bytowania.
Pracownik musi udać się w teren - do slumsów. Jest to zatem praca o
podwyższonym stopniu ryzyka.

Pracownik czasem musi podjąć decyzję np. o odebraniu dziecka rodzicom.
Ustawa nakłada na niego obowiązek odbierania świadczeń osobom, które nie
współpracują. Konsekwencje wszystkich decyzji - w postaci agresji
klientów - ponosi pracownik.

Jest to zatem ciężki, słabo płatny zawód, w którym groźba wypalenia
zawodowego jest duża. Jest to praca frustrująca, której towarzyszy masa
trudnych emocji i dylematów. Jest to praca, w której narażona jesteś na
agresję klientów, na dylematy pomiędzy etyką zawodową a własnymi
emocjami, na kontakty z nieuczciwymi osobami i ciągłe poczucie, że
pracujesz z jakimś społecznym pasożytem, który musi być utrzymywany
przez resztę podatników. Jest to praca, w której przydaje się zarówno
wrażliwość jak i bardzo twarda skóra, a to posiada niewiele osób.

By odpowiedzieć na Twój post, skonsultowałem się z psychologiem,
pracującym 10 lat z pracownikami socjalnymi. Cytuję : "dziewczyna chce
być pracownikiem socjalnym? Gorąco jej to odradź. Lub skontaktuj z
terapeutą".

> Byłabym wdzięczna gdyby ktoś się podzielił swoimi doświadczeniami. Jak zacząć?
Najlepiej udać się do MOPS.
> Gdzie szukać takiej pracy?
J.W.

pozdr.
Maciek


--
Kochana Mary!
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
Tęsknię za Tobą tragicznie
A.T.Tappman, kapelan Armii Stanów Zjednoczonych

do góry

Maciek Sobczyk wrote:
> Kama napisał(a):
>
>> Hej,
>> Skończyłam pedagogikę, zawsze chciałam pracować z ludźmi, myślę że mam
>> predyspozycję do takiej pracy. Chciałabym rozpocząć pracę jako
>> pracownik socjalny. Czy ktoś ma doświadczenie w tej branży?

> By odpowiedzieć na Twój post, skonsultowałem się z psychologiem,
> pracującym 10 lat z pracownikami socjalnymi. Cytuję : "dziewczyna chce
> być pracownikiem socjalnym? Gorąco jej to odradź. Lub skontaktuj z
> terapeutą".
>

Mozna jeszcze ewentualnie doradzic przeprowadzke i wykonywanie tego
zawodu w kraju, gdzie nie jest to zawod tak okropny jak w Polsce.
Kontakt ze slumsami jest w tej pracy nieuknikniony, ale sa miejsca, w
ktorych sie za to przyzwoicie placi i dba o profesjonalne wspieranie
psychiczne pracownikow (mentorzy, sesje z psychologiem itp.)

Z moja praca tu w NZ sasiaduje budynek, w ktorym jest osrodek prowadzacy
m.in. szkolenia na pracownika socjalnego (poza tym zajmuja sie uczeniem
uchodzcow angielskiego i tutejszego zycia i resocjalizacja
mlodocianych). Zaprzyjaznilam sie z personelem, bo jadamy lunch w tym
samym miejscu i od kilku miesiecy raz czy dwa razy w tygodniu wciagaja
mnie po pracy do srodka na herbatke i pogaduchy i zdazylam dosc
dokladnie wypytac o ich prace. To w ramach wyjasnienia, skad czerpie
wiedze o rzeczach, o ktorych napisze.

Otoz pracownik socjalny w NZ (sadze, ze generalnie w bogatych krajach
zachodnich jest podobnie) to gosc, ktorego przydziela sie komus, kto
sobie nie radzi w zyciu i ktory ma doprowadzic do tego, zeby delikwent
zaczal sobie radzic. Siedzi razem z nim i zmusza do szukania pracy,
pomagajac w tym. Uczy zarzadzania pieniedzmi i budzetowania, pokazuje,
jak rozsadniej gospodarowac tym, co sie ma. Pilnuje, zeby lazil do
lekarza, placil rachunki, lazil do urzedow etc., jak trzeba, to bierze
za fraki i idzie z nim. Decyduje, na jaka terapie, kursy czy zajecia go
wyslac i pilnuje, zeby tam lazil. A poza tym wszystkim stara sie
przekazac motywacje i zmienic postawe zyciowa delikwenta. Z wynikow jest
rozliczany. Ma tyle czasu na jednego podopiecznego, ze mozliwa jest
skutecznosc w tym, co ma robic. Jedna kobieta powiedziala, ze jej
podopieczni po jakims czasie tak maja jej dosyc, ze znajduja prace i
zaczynaja zyc normalnie tylko po to, zeby sie pozbyc jej ze swojego zycia :D

Aha: jesli delikwent nie wspolpracuje, moze stracic zasilek i inna pomoc.

Oczywiscie sa slumsy, alkoholicy, agresja, jednostki o tak zjechanej
psychice, ze trudno cokolwiek z nimi zrobic i masa frustracji, ale sa
tez sukcesy i szef osrodka mowil mi, ze jeden taki sukces, trwale
wyciagniecie kogos ze zlego polozenia i widzenie, jak idzie dalej przez
zycie juz o wlasnych silach i sobie radzi potrafi dac satysfakcje i
motywacje, ktora nie wygasa podczas kilkudziesieciu kolejnych
beznadziejnych przypadkow. Robota jest wszedzie trudna, ale satysfakcja
ze zmiany czyjegos zycia, czasem rownoznacznej z ocaleniem tego zycia,
potrafi bardzo uszczesliwic. Nie zglosilabym sie do takiej pracy, ale
rozumiem te satysfakcje i rozumiem powody, dla ktorych ktos moze chciec
wybrac wlasnie taka kariere. Dlatego wysylanie kogos do terapeuty (z
podtekstem: "cos jest mocno nie w porzadku z twoja psychika") tylko
dlatego, ze chce byc pracownikiem socjalnym, wydaje mi sie nie na
miejscu. Sadze, ze dziewczyna nie zdaje sobie po prostu sprawy z
polskich realiow wykonywania tej pracy, ktore sa takie, jak opisales,
ale mozliwe, ze motywacja, ktora nia kieruje jest podobna do motywacji
kogos, kto chcialby wykonywac ten zawod w wersji opisanej przeze mnie.
Wtedy tylko przeprowadzka.

I.

PS. Jest tu jeden facet, ktory ma polskie korzenie i przejmuje sie tym,
uczy sie polskiego i chcialby pojechac na kilka lat do kraju przodkow. I
co chcialby tam robic? To samo co tu: byc pracownikiem socjalnym. Nie
udalo mi sie niestety wyjasnic mu, dlaczego to zly pomysl. Jesli
zrealizuje swoje plany, to powinien kamerzysta za nim lazic i zrobic
ciekawy film dokumentalny o wstrzasie.


--
http://nz.pasnik.pl
mieszkam w Nowej Zelandii :) ::: GG: 7370533

do góry

Immona napisał(a):
> Mozna jeszcze ewentualnie doradzic przeprowadzke i wykonywanie tego
> zawodu w kraju, gdzie nie jest to zawod tak okropny jak w Polsce.
> Kontakt ze slumsami jest w tej pracy nieuknikniony, ale sa miejsca, w
> ktorych sie za to przyzwoicie placi i dba o profesjonalne wspieranie
> psychiczne pracownikow (mentorzy, sesje z psychologiem itp.)
W Polsce też o to się dba. Przynajmniej w Katowicach, gdzie mieszkam,
pracownicy socjalni mają do dyspozycji superwizora. Superwizje nie
chronią jednak pracownika przed wypaleniem zawodowym.

> Otoz pracownik socjalny w NZ (sadze, ze generalnie w bogatych krajach
> zachodnich jest podobnie) to gosc, ktorego przydziela sie komus, kto
> sobie nie radzi w zyciu i ktory ma doprowadzic do tego, zeby delikwent
> zaczal sobie radzic. [...] A poza tym wszystkim stara sie
> przekazac motywacje i zmienic postawe zyciowa delikwenta. Z wynikow jest
> rozliczany. Ma tyle czasu na jednego podopiecznego, ze mozliwa jest
> skutecznosc w tym, co ma robic. Jedna kobieta powiedziala, ze jej
> podopieczni po jakims czasie tak maja jej dosyc, ze znajduja prace i
> zaczynaja zyc normalnie tylko po to, zeby sie pozbyc jej ze swojego
> zycia :D
W Polsce, przynajmniej w teorii, jest podobnie. W praktyce: pracownik
nie ma czasu na każdego delikwenta z osobna. Na wspieranie i motywowanie
zwyczajnie brakuje czasu, gdyż ten pożera biurokracja i prozaiczne
działania, takie jak wydawanie opinii i decyzji o przyznaniu świadczeń.
Pracownik w Polsce nie opiekuje się podopiecznymi. On reguluje ilość i
charakter pomocy otrzymywanej przez państwo, tak by pomoc była
dopasowana do ustawy.

> Aha: jesli delikwent nie wspolpracuje, moze stracic zasilek i inna pomoc.
Tu podobnie. Też może stracić jeśli np. nie uczęszcza na zajęcia
aktywizujące lub uczęszcza pijany. Nie wiem jak w NZ, ale polscy
delikwenci doskonale potrafią tej współpracy unikać jednocześnie nie
tracąc zasiłku. Potrafią też świetnie korzystać z pomocy - np. palą w
piecu otrzymywanymi ubraniami dzięki czemu mogą przepić otrzymane na
węgiel pieniądze. Świetnie trzymają się na zajęciach aktywizujących,
mimo 2 promili alkoholu we krwi (mierzone alkomatem). Zdarza się, że
potrafią pobić pracownika socjalnego i to w miejscu jego pracy.

> Robota jest wszedzie trudna, ale satysfakcja
> ze zmiany czyjegos zycia, czasem rownoznacznej z ocaleniem tego zycia,
> potrafi bardzo uszczesliwic. Nie zglosilabym sie do takiej pracy, ale
> rozumiem te satysfakcje i rozumiem powody, dla ktorych ktos moze chciec
> wybrac wlasnie taka kariere.
Wiesz, znów zacytuję wspomnianego psychologa: "rozumiem, że chce pomagać
ludziom, ale jako pracownik socjalny nie ma na to szans. To mrzonka, że
w miejscach takich jak poradnia czy MOPS pomaga się ludziom."
I jeszcze: "a jeśli podejmie tą pracę, to niech szybko pojmie, że jej
praca to nie misja i nie pomoc, bo inaczej jej zapał szybko zamieni się
w wypał <<wypalenie>>".

> Dlatego wysylanie kogos do terapeuty (z
> podtekstem: "cos jest mocno nie w porzadku z twoja psychika") tylko
> dlatego, ze chce byc pracownikiem socjalnym, wydaje mi sie nie na
> miejscu.
Był to cytat, więc podtekstów nie będę tłumaczył - czy takowe były i co
mogły znaczyć. IMO caly cytat, bez cenzury, daje więcej do myślenia niż
napisanie tylko "odradź jej to".

> Sadze, ze dziewczyna nie zdaje sobie po prostu sprawy z
> polskich realiow wykonywania tej pracy, ktore sa takie, jak opisales,
> ale mozliwe, ze motywacja, ktora nia kieruje jest podobna do motywacji
> kogos, kto chcialby wykonywac ten zawod w wersji opisanej przeze mnie.
> Wtedy tylko przeprowadzka.
Tylko i wyłącznie :) Bez względu na motywację, którą zdaje się, że jest
odczuwanie satysfakcji.

> PS. Jest tu jeden facet, ktory ma polskie korzenie i przejmuje sie tym,
> uczy sie polskiego i chcialby pojechac na kilka lat do kraju przodkow. I
> co chcialby tam robic? To samo co tu: byc pracownikiem socjalnym. Nie
> udalo mi sie niestety wyjasnic mu, dlaczego to zly pomysl. Jesli
> zrealizuje swoje plany, to powinien kamerzysta za nim lazic i zrobic
> ciekawy film dokumentalny o wstrzasie.
Puść mu "Cześć Tereska" i kolejno wszystkie komedie z czasów komuny.
Niech pozna sytuację i jej historyczny kontekst. Może mu to pomoże :)

pozdr.
Maciek

--
Kochana Mary!
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
Tęsknię za Tobą tragicznie
A.T.Tappman, kapelan Armii Stanów Zjednoczonych

do góry

Maciek Sobczyk wrote:

[...]
> W Polsce, przynajmniej w teorii, jest podobnie. W praktyce: pracownik
> nie ma czasu na każdego delikwenta z osobna. [...]

Wyliczyles podobienstwa. Sadze, ze roznica polega na kasie i to jest ta
roznica, ktora sprawia, ze tutejsi pracownicy socjalni - w kazdym razie
ci, ktorych znam - nie sa sfrustrowani i wykonczeni. Dwie osoby zajmuja
sie kilkoma osobami. Dwie, zeby nie zanudzic podopiecznego i zeby mialy
komfort ulgi wynikajacej z poplotkowania (to oczywiscie nie jest wersja
oficjalna, ale moje wlasne przypuszczenie :) ). Iloma podopiecznymi
zajmuje sie naraz pracownik socjalny w Polsce?

Druga roznica to calosciowa sytuacja gospodarcza. Bezrobocie w okolicach
3% oznacza, ze nie ma problemu ze znalezieniem pracy, w kazdym razie tej
najprostszej i nisko platnej - nisko platna oznacza tu skromne zycie, a
nie nedze. Nie ma wiec ofiar przemian ustrojowych, bezrobocia
strukturalnego itd. - znalezienie sie w zlej sytuacji materialnej moze
wynikac wlasciwie tylko z problemow wewnetrznych czlowieka. Sadze, ze to
bardzo wplywa na motywacje. Nie znam polskich podopiecznych MOPSow, ale
wyobrazam sobie, ze wiekszosc z nich to ludzie, ktorzy nie maja szans na
znalezienie pracy innej niz za mniej niz 1000 zl i to jeszcze w wielu
przypadkach na czarno, nawet jakby przestali pic, zaczeli byc
zdyscyplinowani itd. Zycie "normalne" z takim brakiem szans moze wtedy
sie jawic czyms niewiele lepszym od ich obecnej sytuacji, nie wartym
wysilku. Moze zabraknac argumentow do przekonywania ich do zmiany.

>> Robota jest wszedzie trudna, ale satysfakcja ze zmiany czyjegos zycia,
>> czasem rownoznacznej z ocaleniem tego zycia, potrafi bardzo
>> uszczesliwic. Nie zglosilabym sie do takiej pracy, ale rozumiem te
>> satysfakcje i rozumiem powody, dla ktorych ktos moze chciec wybrac
>> wlasnie taka kariere.
>
> Wiesz, znów zacytuję wspomnianego psychologa: "rozumiem, że chce pomagać
> ludziom, ale jako pracownik socjalny nie ma na to szans. To mrzonka, że
> w miejscach takich jak poradnia czy MOPS pomaga się ludziom."
> I jeszcze: "a jeśli podejmie tą pracę, to niech szybko pojmie, że jej
> praca to nie misja i nie pomoc, bo inaczej jej zapał szybko zamieni się
> w wypał <<wypalenie>>".

Pytalam sie tych moich znajomych o ich motywacje i glownie byla to
ekscytacja mierzenia sie z wielkim wyzwaniem.

W PL wysluchalam kiedys tyrady psychologa (wtedy jeszcze studenta) na
temat tego, ze w ogole by nie wpuszczal na studia psychologiczne
rozegzaltowanych panienek motywowanych szlachetna checia pomagania
ludziom, bo jedyne, co interesuje takich ludzi, to realizacja oderwanej
od rzeczywistosci fantazji na wlasny temat. Za malo wiem, zeby sie sama
na ten temat wypowiedziec, ale argument brzmi jak cos, nad czym sie
warto zastanowic.

I.
--
http://nz.pasnik.pl
mieszkam w Nowej Zelandii :) ::: GG: 7370533

do góry