>>>>> Nikt nie czuł sie zagrożony - każdy był potrzebny - pozatym każdy był
>>>>> fachowcem (a tych sie firma nie pozbywa).
>>>>
>>>> No tak, ale przecież jeden stan nigdy nie trwa wiecznie, poza tym
>>>> ludzie
>>>> chcą się rozwijać i zarabiać więcej, do czego przeszkodą są najczęściej
>>>> właśnie współpracownicy (którzy dążą dokładnie do tego samego i dla
>>>> których to my jesteśmy przeszkodą). Jak więc to było rozwiązane?
>>>
>>> Farmazony opowiadasz, jeżeli jestes w stadzie fighterow rozwijasz sie w
>>> takim tempie ze jest to wprost szokujace.
>>
>> Z moich doświadczeń, jeżeli jesteś "w stadzie fighterów", to najwięcej
>> energii poświęcasz na kontrolowanie sytuacji, aby nikt się nie wybił
>> wyżej
>> od Ciebie i aby się nie okazało, że Twoja praca już nie jest potrzebna.
>> Zaobserwowałem to już w kilku firmach i wszędzie jest ten sam motyw.
>
> Jakieś durne te firmy były. Po co sobie zabierać pracę, skoro jest jej
> wystarczająco dla wszystkich?
> A jak się okaże niepotrzebna, to się pójdzie gdzieś indziej samemu, albo
> zostanie skierowanym do innych zadań przez szefa.

Chyba, że się wcale nie chce iść gdzieś indziej, bo bieżąca praca jest dla
nas wygodniejsza. Widzę, że nie znasz realiów panujących w polskich firmach
(i to nie tych mitycznych, gdzie płacą po kilka tysięcy na łebka)...