Ja też czasami jestem zmęczony sytuacją w kraju. Ale nie poddaje się - i
staram się nie dołować. Nie wiem czy wiesz - ale takie podejście do sprawy :
"jestem bezsensu, wszystko jest do d...." powoduje, że tak się właśnie
staje - samosprawdzająca się przepowiednia, myślokształty - nazywaj to jak
chcesz, ale tak się własnie staje.
Tak więc nie poddaj się - i nie denerwuj się tymi postami. Jeśli chodzi o
mieszkanie z rodzicami - to akurat rozumiem, mnie również nie jest dotąd
stać na własne mieszkanie (co prawda jest młodszy od Ciebie o 4 lata).
Zacząłem pracować na początku studiów - zarabiając ok 160-200 zł
miesięcznie. Potem trochę probowałem działalności gospodarczej z kumplem,
nie udało się - ale zawsze jakieś doświadczenie. Potem inna praca, zarobki
już 500-600 zł, potem 800. Rok 1999 - kolejna praca - 1000 zł, a potem 1300
a nawet i 2000 (netto, czyli na rękę). Od roku jest gorzej bo firma upada -
i zarobki spowrotem poszły w dół - wiec zarabiam poniżej średniej krajowej.
Ale wiem jedno - w momencie zwolnienia nie idę na zasiłek, zakładam własną
działalność (usługi informatyczne) - i co ważne WIERZĘ że sobie poradzę.
Stwierdziłem, że skoro jedyna praca jaką wkrótce mogę dostać to taka za ok.
500-700 zł, to własnymi rękami i na własny rachunek jestem w stanie zarobić
więcej - oczywiście poświecając na to więcej czasu i energii. Ale nic nie ma
za darmo - przynajmniej w dzisiejszych czasach i jeśli nie jest się synem
jakiegoś prominenta SLD.
Zrozum, że zagłębiając się w swojej niemocy nic nie zdziałasz - mało
prawdopodobne, że ktoś wyciągnie pomocną dłoń i zatrudni Cię na stanowisko z
pensją >= średniej krajowej. Musisz się otrząsnać - i pomyśl co umiesz robić
najlepiej i co lubisz robić - i zacznij to robić !!

pozdrawiam
Krzysiek