Zakładając, że opisane przez Ciebie fakty odpowiadają prawdzie (jeśli tak
jest - podziwiam samozaparcie) chciałbym Ci zadać kilka pytań:
- czy wyniszczającą, katorżniczą pracę, z której jesteś wyraźnie dumny
uważasz za polecany sposób zapewnienia sobie środków na życie w normalnym,
cywilizowanym świecie?
- czy uważasz, ze ten sposób zarobkowania można polecić osobie:
a) bardziej zaawansowanej wiekowo niż okolice uzyskania DO
b) posiadającej rodzinę i mającej względem niej obowiązki
c) wychowującej samotnie dziec(i/ko)
d) mającej mniejsze lub większe problemy zdrowotne
e) potrzebującej stabilnych dochodów
f) nie mającej rodzicielskiej bazy i możliwości powrotu w razie
niepowodzenia pod skromne, lecz pewne skrzydła rodziców?

To tyle jeśli chodzi o sensowną część Twego postu. A co do reszty...

>10% sa to ludzie podobni do Ciebie: smutni
>malkontenti, tacy ktorzy nie chca pracy...Oni chca pieniedzy!
Wstrząsające. Chcą pieniędzy! Za pracę! Nie chcą pracować za darmo? Przecież
oni prawdopodobnie chcą tych pieniędzy, żeby coś kupić! Może jedzenie albo
ubranie? Zgroza!

>Nie mysla (...) gdzie i z kim sie zadawac
Jeśli ludzie z Twego otoczenia myślą tak samo, to kiedy będziesz stary i/lub
chory i nie nie będzie sensu się z Tobą zadawać, bo to nie przyniesie
profitów - wtedy przyjdzie Ci zapłacić za to, co gadasz teraz.

I jeszcze jedno - to, co określasz mianem "pięcia się do góry", może (choć
nie musi) być w rzeczywistości pełznięciem w dół.
W błocie i na kolanach.
Niemniej nie muszę mieć racji i życzę powodzenia

--
Jotte