> Dlaczego tak jest? Gdzie leży problem? W kadrze kierowniczej? Metodach
> zarządzania? Złej metodyce projektowej? Przecież każdy, kto widział pracę w
> polskiej firmie i zachodniej, wie, że gadanie o niskiej wydajności naszych
> pracowników to kompletne bzdury. Polski pracownik robi swoją robotę 2 razy
> szybciej i 3 razy lepiej. Co w takim razie jest nie tak?
>
Problem leży w zarządzaniu i to głównie na najwyższym szczeblu.

1. Kilka lat temu czytałem przygnębiającą pracę (UW) na temat polskich
dyrektorów. Zapamiętałem z niej np., że przeciętne IQ polskiego dyrektora
wyniosło poniżej 100, a w porównaniu np. francuski miał powyżej 119 (czyli
osiągał średnią studentów wydziałów matematyki i fizyki polskich
uniwersytetów). Przeciętny dyrektor w Polsce ok. 10 lat temu (niestety obawiam
się, że jest tak i teraz) był głupszy (przepraszam, "mniej inteligentny") od
swoich pracowników. Jakie są tego konsekwencje? Patrz temat.

2. Ekstensywny stosunek do zasobów ludzkich - inaczej pomiatanie pracownikiem,
mobbing. W polskiej firmie szeregowy pracownik nie ma najmniejszego wpływu na
procesy w przedsiębiorstwie, ma wykonywać polecenia kierownika (często
krótkowzroczne i głupie - patrz pkt. 1) niezależnie od tego co o nich sądzi.
To zdecydowanie odróżnia polskie przedsiębiorstwa np. od japońskiech, w
których aż do przesady (w wydawałoby się sprawach oczywistych) pyta się
szeregowych pracowników od najniższego szczebla (źle napisałem - wymaga! się
tego od nich) co sądzą i jakie widzią niebezpieczeństwa przy wdrażaniu nowego
produktu czy procesu technologicznego, i jak można to, co zaproponowano
usprawnić lub zmniejszyć koszty. Przyjęcie nawek drobnych poprawek
zaproponawanych na najniższym szczeblu, znacznie poprawia samopoczucie i
samoocenę pracownika. Dlatego też Japończyk jako pracownik jest lojalny wobec
firmy i czuje się z nią związany. I jak widać, nie kłóci się to wcale z
przestrzeganiem feudalnej, wydawałoby się, hierarchi w przedsiębiorstwie.
Także mobbing w Polsce dotyka najczęściej najinteligentniejszych, czyli
potencjalnie najbardziej twórczych pracowników (bezpośredni zwiazek, ale nie
będą rozwijał z pkt.1).

3. Pozostawianie produktów na poziomie prototypu, wynikające ze źle rozumianej
oszczędności. Tylko ktoś, który tak jak ja, musiał wielokrotnie męczyć się
z "prototypami" w swojej pracy, tak naprawdę mnie zrozumie. W Polsce zapomina
się, że opracowanie produktu, wdrożenie do produkcji to dopiero co najwyżej
połowa finansowej drogi. Drugie tyle zajmuje docieranie produktu, technologi,
optymalizacja procesów itd. itp.

To tyle co mi do tej pory przyszło do głowy.

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl