> Jestem osobą niepełnosprawną, a rzekoma deklarowana pomoc państwa
> ogranicza się do wydawania martwych przepisów, które w żaden sposób
> nie przyczyniają się do poprawy statusu niepełnosprawnego na rynku pracy.

A ja nie jestem osobą niepełnosprawną i nie mogę się dostać na pewne
stanowiska tylko dlatego, że właśnie preferowane są osoby niepełnosprawne!
Nie chcę wywoływać wrogiej dyskusji, ale teraz najwięcej działań podejmo-
wanych na przeciwdziałanie bezrobociu to działania dla absolwentów
i osób niepełnosprawnych. Dzięki temu pracodawcy chcą takie osoby
zatrudniać,
bo mają je prawie za darmo.
Ostatnio obserwuję jakieś działania w celu poprawienia sytuacji bezrobotnych
po 50 roku życia - i chwała twórcom za to, tylko jakoś nie widzę rezultatów.

Ale co mają powiedzieć wszyscy inni, np. ci po 30, 40 roku życia, dla
których
nie ma pracy, a w urzędach pracy nie ma pieniędzy na utworzenie stanowisk
interwencyjnych?

Dla mnie irytujące jest wykorzystywanie dotacji na utworzenie stanowiska
dla osoby niepełnosprawnej do zakupów, np. sprzętu, oprogramowania itp.
Poza tym nie brana jest pod uwagę grupa/stopień niepełnosprawności i dzięki
temu osoby z dużą niepełnosprawnością są co najwyżej wykorzystywane
jako dobre źródło finansowania niezbędnych zakupów dla firmy.

Mam kolegę, który od dzieciństwa ma duże trudności z poruszaniem się:
musi starać się bardzo wyraźnie mówić, ma problemy z chodzeniem,
problemy z utrzymaniem rąk w jednej pozycji (tiki) itp.
Mimo tych niedyspozycji fizycznych jest bardzo inteligentną osobą, z pasjami
i mimo wszystko bardzo pogodną. Choć niektórzy patrzą na niego z przeraże-
niem, uważając go za osobę niesprawną psychicznie, to on nie chowa się
przed ludźmi.
Jego pasją jest informatyka. Uzyskał tytuł technika informatyka, a teraz
studiuje
w tym kierunku.
Moje pytanie brzmi: który pracodawca zdecyduje się go zatrudnić???
Szukał i szuka pracy już od dłuższego czasu i nawet na stanowiska dla osób
niepełnosprawnych nie chcą go zatrudnić. Szkoda, że nikt nie zechciał go
bliżej poznać, bo to naprawdę inteligentna i myśląca osoba z pomysłami.

Natomiast na stanowiska dla osób niepełnosprawnych zatrudniane są osoby
z niewielkim inwalidztwem. Owszem, niektóre stanowiska wymagają
właśnie dużej sprawności ;)), a więc tak naprawdę nie jest to z korzyścią
dla osób najbardziej zainteresowanych.
Pomyślmy, że nawet jeśli osoby z dużym stopniem niepełnosprawności
mają wysokie (?) renty, to chciałyby coś robić, nie odstawać od społe-
czeństwa. Szkoda też tych pasji, umiejętności i kwalifikacji, które mogą
nie zostać wykorzystane. Według mnie osoby wykonujące pracę zgodną
ze swoimi pasjami są pracownikami, którzy dają najwięcej z siebie,
bo często wystarcza im satysfakcja z dobrze wykonanej roboty,
z rozwiązanego problemu.

> Choć, jak nadmieniłem, jestem osobą niepełnosprawną, mam kilka pasji
> popartych wieloletnim doświadczeniem, jak również kursami zawodowymi
> (fotografia, serwis komputerowy).

Cieszę się, że taki właśnie jesteś (pozwolę sobie na Ty, bo tak to
funkcjonuje
w internecie - ok?). Cenię sobie ludzi z pasją; w życiu spotkałam sporo
takich
ludzi i sama taka jestem, więc zawsze mieliśmy o czym rozmawiać ;)

> Od kilku lat bezskutecznie poszukuję pracy, zazwyczaj spotykając się z
jawną
> dyskryminacją ze względu na mój wiek (49 lat); właściwie żadnego
> potencjalnego pracodawcy nie interesowały moje kwalifikacje i szczerze
> deklarowane zaangażowanie.

A wcześniej gdzie pracowałeś?

> pierwsza rzecz o jaką zapytał pracodawca to data mojego urodzenia,
> kiedy zaś się dowiedział ile mam lat rozmowa była skończona.

Może trzeba było spróbować jeszcze tak: "zatrudniając mnie może pan uzyskać
częściową refundację kosztów zatrudnienia, ponieważ posiadam grupę
inwalidzką
- proszę się zastanowić nad korzyściami z tego tytułu, a może wtedy
moglibyśmy
porozmawiać o innych korzyściach dla pana z zatrudnienia tak doświadczonej
osoby, jak ja".
A czasem, gdy już nie ma szans na zatrudnienie, to ja pozwalam sobie na tzw.
'ciągnięcie łacha' z niedoszłego pracodawcy: "czyli rozumiem, że ma pan
bardzo
dużo wolnego czasu, który będzie panu niewątpliwie potrzebny na szkolenie
takich
niedoświadczonych osób w obsłudze klienta (mimo że twierdzą, że umieją to
robić)
i jest pan przygotowany na wydatki finansowe z tytułu nieprawidłowo
załatwionych
reklamacji przez pracownika?" - czy coś w tym stylu.

Coraz częściej 'biznesy' prowadzą ludzie młodzi i jakoś dziwnie się czują,
gdy
musieliby wydawać polecenia w stosunku do osoby sporo starszej od siebie.
Zdarza się też, że nie mają tyle doświadczenia i wiedzy, więc boją się
'utraty
autorytetu' (ile osób jest w stanie przyznać się, że czegoś nie wie w
interesującej
go dziedzinie?). Np. współwłaściciel sklepu fotograficznego, który myli
ogniskową
obiektywu z wartością przesłony :))

> Kiedy kilka tygodni później załatwiałem coś w tym salonie, osoba
> która mnie obsługiwała nie potrafiła sprawdzić sprzętu bez mojej pomocy.

Czy poszedłeś tam specjalnie, sprawdzić jak orientuje się w zagadnieniach
zatrudniona osoba? ;)))) Ja tak robię! :)))
Niejednokrotnie osoba zatrudniona na stanowisku, które wymaga jakiejś
wiedzy, np. technicznej, tak naprawdę nie orientuje się. Kiedy sprzedawca
w sklepie pokazuje mi małe głośniczki komputerowe i twierdzi, że są 'super',
bo mają "300 W", to naprawdę jest śmieszne. Jeszcze śmieszniej jest w
sklepach
- supermarketach, gdzie sprzedają sprzęt komputerowy.

> Co z tego, że ta osoba była dużo młodsza ode mnie, jeśli nie potrafiła
> należycie obsłużyć klienta i nie bardzo miała pojęcie o tym co sprzedaje.
> Czasem czuję się jak obywatel trzeciej kategorii, mimo to ciągle szukam,
> wierząc że są jeszcze ludzie którzy zechcą zatrudnić pasjonata.

Rozumiem Twoje rozżalenie, ale teraz - niestety - takie czasy, że wszyscy
teraz
muszą być 'happy', każdy musi być przebojowy

> Chętnie podjąłbym pracę w dziedzinie fotografii (w tym obróbki fotografii
> cyfrowej) lub serwisie lub przy sprzedaży sprzętu komputerowego.

Spróbuj dać odpowiednie ogłoszenie na grupę pl.praca.szukana, zapytaj się
w urzędzie pracy, jakie korzyści mógłby osiągnąć pracodawca zatrudniając
osobę w Twoim wieku (chodzi mi o te korzyści z zatrudniania osób
50-letnich).
Formułując takie ogłoszenie postaw się w sytuacji potencjalnego pracodawcy,
tzn. wymień korzyści jakie mógłby osiągnąć pracodawca zatrudniając właśnie
Ciebie, napisz co TY mógłbyś zrobić dla firmy (uwzględniając, jakie mogą być
potrzeby firmy, w której chciałbyś pracować).
Ja kiedyś pisałam w listach motywacyjnych, że chcę się rozwijać, że chcę
pracować w firmie dającej perspektywy rozwoju, że potrafię robić to i to
itp.
Po pewnym artykule wszystkie takie moje listy poszły do kosza i teraz staram
się
pisać o korzyściach dla pracodawcy, pisać o tym, co mogłabym robić w firmie,
a co - według zdobytych przeze mnie informacji o tej firmie - mogłoby się
przydać
lub czego właśnie w tej firmie brakuje.

Jeżeli jesteś dobry w serwisie sprzętu komputerowego i w sprawach związanych
z oprogramowaniem, to może warto się zastanowić nad podpisaniem umowy
na takie usługi z mniejszymi firmami, np. tymi, które mają ok. 5 komputerów?
Część takich firm posiłkuje się jakimiś uczniakami albo 'studentami
informatyki',
którzy rozwiązują wszelkie problemy sprzętu i oprogramowania poprzez
reinstalację systemu (bez uprzedniego wykonania kopii danych, np. z oprogra-
mowania księgowego! ;)) ).

Z tego, co się orientuję, jako osobie niepełnosprawnej łatwiej byłoby Ci
wyjść
z kosztami założenia własnej firmy, bo chyba miałbyś już opłacony ZUS, a
zresztą
teraz jest możliwe płacenie niższego ZUS-u dla zakładających działalność
gospodarczą. Faktem jest, że najczęściej potrzebny jest do takiej pracy
samochód.
Wydaje mi się, że w małych miejscowościach jest jeszcze jakaś nisza, jeśli
chodzi
o takie usługi, bo w tych większych - wszystko już 'obstawione'.
Spotkałam się z tym, że sporo szkół chętnie podpisałoby takie umowy, ale
chcą
faktury - chociaż naprawdę nie wiem, jaka to dla nich różnica, czy robię to
jako
firma, czy na umowę zlecenie/o dzieło???

Nie bierz tego do siebie, ale wiele osób nie zwraca uwagi na to, jak
wygląda.
Chociaż już się dużo zmieniło w tej kwestii, to spotkałam sporo panów po
40.,
którzy nie potrafią się odpowiednio ubrać i wyglądać. Co z tego, że ktoś
założy
garnitur, skoro na co dzień chodził w dżinsach i widać, że mu to ubranie nie
leży
i wszędzie go uwiera. Marynarka i spodnie - niedopasowane do siebie, krawat
w jakieś 'wystrzałowe' paski, nieostryżone włosy itd.
Oczywiście nie na wszystkie stanowiska trzeba występować od razu w
garniturze,
ale liczy się ogólny, schludny i budzący zaufanie wygląd.


Życzę Ci zdobycia bardzo dobrej pracy!

--
Koziorozec