Witam wszystkich Czytelników,

Przebijając się przez gąszcz wypowiedzi odnajduję tutaj te optymistyczne,
pogodne i wspierające. Jednak zdecydowana większość to opinie negatywne.
Narzekacie na brak pracy, na złych pracodawców-ignorantów, niesprawiedliwą
procedurę rekrutacyjną, na polityków, szkolnictwo a nawet innych, którzy pracę
mają.
Czy potencjalny pracodawca, czytając Wasze wypowiedzi, chciałby zatrudnić
takiego kandydata po tym, jak w jego wypowiedziach dominuje zrezygnowanie, brak
wiary we własne możliwości, widzi „emocje rozpaczy” zamiast zdrowego
rozsądku?

Jeśli byłby ktoś, kto chciałby dowiedzieć się...

- jakie są te najważniejsze przeszkody, bariery (psychiczne?) i trudności w
odnalezieniu dobrej/jakiejkolwiek pracy?
- ile w tym bezradności (poczucia niesprawiedliwości) a ile lenistwa?
- ile poczucia, że wszystko zależy od nas a ile, mylnego często, przekonania,
że i tak moim życiem kierują inni, inflacja i wysoki wskaźnik bezrobocia?
- czy jesteście wspierani, czy może wręcz przeciwnie – spotykacie się z presją
ze strony żony/męża, rodziców, rówieśników i podejrzeniami o byciu
przegranym?
- wreszcie – ile (według własnej oceny) dajecie z siebie tak naprawdę?

...co chcielibyście mu powiedzieć?

Zapraszam do dyskusji.

Anna


e-mail: a...@o...pl





--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl