grom@x wrote:
>>> I tak dalej i tak dalej.
>>
>>
>> Widze, ze przezywasz etap upajania sie normalnoscia :D
>>
>
>
> khem..... to az tak widać?

Coz, przeczytaj swojego poprzedniego posta.

> a swoja droga to nie jestem w stanie powiedzieć ze jest to "normalnośc".
> Przyjmuje po swojemu - jest inaczej (niż w PL) , i tak mi się póki co
> podoba. I jak mi sie w końcu chciało ruszyc swoje szlachetne cztery
> litery poza granice, to od razu zauwazyłem jak łatwo jest np. poruszać
> się po całym świecie. I czemu następnym krokiem nie miałby być nowy
> orlean? albo inna australia? w sumie w miarę poznałem możliwości
> relokacyjne, zalatwienie sobie zdalnie wszystko na nowym miejscu,
> wzięcie ze soba jednego grosika na szczęscie i heja. najwyżej się nie
> uda :) dlaczego wiec nie zrbić tego samego kroku za jakiś czas?

Tu w NZ spotykam duzo ludzi, ktorzy wlasnie tak zyja - pracowali po
kilka lat w roznych krajach, na roznych kontynentach, czesto jest to
drugie pokolenie ludzi tak zyjacych, ich rodzice (w wielu przypadkach
pary z roznych krajow) juz tak zyli. Kolejna przeprowadzka o kilka
tysiecy km nie jest postrzegana jako cos nadzwyczajnego, a w kazda
kolejna kulture asymilujesz sie latwiej, kazdego kolejnego jezyka uczysz
sie latwiej. Ja tez juz czuje zdziwienie, jak gadam z kims na polskim
czacie i on mi mowi, ze bylam odwazna czy cos w tym guscie i trudno mi
wyjasnic zasiedzialym ludziom, ze to bylo proste i latwe.

Ale ja mialam to niesamowite szczescie, ze gdy mialam 6 lat, rodzice
mnie wzieli do innego kraju, ktorego jezyka nie znalam i w ktorym
wszystko bylo inne i mnie zapisali do szkoly, w ktorej nikt nie mowil po
polsku. To byl ciezki szok, ale jesli ktos moze zapewnic taki szok swoim
dzieciom, to jest jedna z najlepszych rzeczy, jakie moze dla nich zrobic.

I.
--
http://nz.pasnik.pl
mieszkam w Nowej Zelandii :)