W wiadomości <news:e0389e$i6a$1@atlantis.news.tpi.pl>
psd <t...@o...pl> pisze:

> Wystarczy, że tracisz pracę i przez pół roku nie znajdziesz (czego ci
> szczerze nie życzę), a już zupełnie inaczej na to patrzysz.

Miałam takiego znajomego. Piął się po szczeblach kariery, doszedł niemal do
samej góry.
To nie on szukał pracy, to praca szukała jego. On tylko wybierał, grymasił,
stawiał warunki.
Wszystko było dobrze do momentu, gdy zachciało mu się jeszcze więcej.
Odszedł z miejsca pracy niemal z dnia na dzień, przekonany, że następne
znajdzie_się_samo za kilka dni.
Zmiękł po prawie roku (sic!) siedzenia w domu i rozpaczliwego szukania
roboty.
Nie pomogły doświadczenie, języki, znajomości, em-bi-eje i inne takie.
Wszystkim mówił, że ma takie problemy dlatego, że dla head-hunterów okazał
się za dobry ;-) Możliwe.
Ostatecznie jednak musiał spuścić z tonu i zgodził się pracować w miejscu o
kilka gwiazdek niżej, niż to, z którego kiedyś odszedł.
Na szczęście ten rok nauczył go pokory.

--
PozdrawiaM