Ciekawa książka, polecam.

Jak szukać pracy w Polsce
Andrzej Gestern (dziennikarz Rzeczpospolitej)
wyd. DIFIN 2001

str. 19
Osoba starająca się o pracę powinna czynić to przede wszystkim przy pomocy
znajomych.
str. 21
Wiele osób traktuje odpowiadanie na ukazujące się w prasie ogłoszenia jako
główny sposób szukania pracy. Nie jest to metoda godna polecenia. Znaczna część
ogłoszeń, niewykluczone, że większość, obsadzana jest w inny sposób, głównie
przez kontakty osobiste, a także przez agencje rekrutacyjne.
str. 27-28
Gra w numerki. Szansa znalezienia pracy z ogłoszenia prasowego nie jest zbyt
duża. Mimo to setki tysięcy ludzi grają codziennie w tę "grę w numerki".
str. 28
Zdarza się też, że przyszły pracodawca określa limit wieku, a także płeć
poszukiwanego pracownika, mimo, iż jest to sprzeczne z zapisami konstytucji o
zakazie dyskryminacji.
str. 29
W Polsce zdarza się bardzo rzadko, by pracodawca podawał w ogłoszeniu wysokość
oferowanego na danym stanowisku wynagrodzenia.
str. 30
Często treść ogłoszeń podawana jest w językach obcych. Przyjęta przez Sejm
ustawa o języku polskim, nakazująca posługiwanie się językiem rodzimym w
obrocie gospodarczym pozostaje na razie martwa. Jeśli nawet ograniczone
zostanie publikowanie ogłoszeń w obcym języku, to pozostanie problem
obcojęzycznych stanowisk i profesji, które są w ogłoszeniach o pracę
powszechnie stosowane.
str. 33
W Polsce, w odróżnieniu np. od W. Brytanii, nie ma zwyczaju publikowania
wysokości proponowanego uposażenia. Jeśli czasem pojawi się ogłoszenie z kwotą
pensji, wywołuje sensację.
str. 87
Rozmowa kwalifikacyjna. Nerwy i trema utrudniają prezentację.
str. 99
Kłopot z zarobkami. W momencie, gdy padnie pytanie ile chcielibyśmy zarabiać,
możemy odetchnąć z ulgą: zostaliśmy zaakceptowani, mamy szansę, aczkolwiek nie
mamy jeszcze ostatecznej pewności. W polskich warunkach, gdzie kwestia zarobków
często jeszcze jest sprawą wstydliwą, a my nie nauczyliśmy się jeszcze realnie
oceniać swojej wartości, odpowiedź na to pytanie może być trudna. Łączy się z
nią dwojakiego rodzaju obawa: jeśli powiemy za dużo, stracimy szansę, jeśli za
mało – stracimy pieniądze.

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl