Meciej Sobczyk napisal:
>Immona napisał(a):
>> Pierwsza strona, po ktorej sie decyduje, czy jest sie
>> zainteresowanym reszta wyglada tak: lista cech (np. dobra komunikacja,
>> dokladnosc, umiejetnosc dlugotrwalej koncentracji, szybkie uczenie sie,
>> energicznosc itp.) i lista konkretnych umiejetnosci (np. obsluga takiego a
>> takiego oprogramowania). Tak, zeby jednym okiem moc ogarnac calosciowy
>profil
>> charakteru i kompetencji kandydata, a nie wyluskiwac po kawalku z dzialu
>> "doswiadczenie zawodowe".
>Ciekawe bardzo. Nawet nie ze względu na samą formułę CV (podobną
>próbowałem uzyskać w moim wzorze, tyle, że za pomocą języka faktów
>dokonanych a nie autooceny), lecz ze względu na to, jaki poziom zaufania
>a głębiej - etyki i świadomości w rekrutacji po obu stronach - musi tam
>panować, by formuła takiego CV się sprawdzała.

Kwestia dobrobytu :). Przy bezrobociu 3% nie ma dzikiej konkurencji o miejsca
pracy, ktora by kogos mogla motywowac do jakiegos wielkiego klamania.

>W Polsce wyglądałoby to
>pewnie trochę inaczej - dwie strony opisu cech zawodowych [...]
>Ale wracając do opisu: cztery strony autokomplementów,
>następnie pół strony o ukończonych szkołach (do
>przedszkola włącznie), dwie linijki o doświadczeniu zawodowym (praktyki
>wakacyjne) i zero o tym, w jaki sposób kandydat rewidował, czy aby na
>pewno nie myli się w ocenie ;)

Jest pewna powazna roznica: w Polsce, w warunkach wysokiego bezrobocia, zawyza
sie wymagania wobec kandydatow i na np. sekretarki w malej firmie bierze sie
osoby z wyzszym wyksztalceniem i jezykami obcymi, ktorych potem w tej pracy nie
uzywaja. Czesto trzeba wykazywac, ze jest sie naj-naj-naj, zeby dostac prace, w
ktorej to bycie naj wcale nie jest potrzebne.
W normalnej gospodarce - i nie mowie tu tylko o NZ, bo w USA czy UK i innych
krajach jest tak samo - jak jestes zwyczajnym czlowiekiem bez jakichs
niesamowitych osiagniec, po prostu przecietnym, z jakas przecietna edukacja -
to pod warunkiem, ze znasz dobrze miejscowy jezyk i nie masz powaznych
problemow typu choroba psychiczna, alkoholizm, silna nerwica czy zupelna
nieumiejetnosc wspolpracy - bez wiekszych problemow znajdziesz prace, ktora Ci
pozwoli sie utrzymac. Nie ma wiec sensu sie "tuningowac", skoro dla Ciebie
takiego, jakim jestes tez jest miejsce i to mniej stresujace i lepsze od tego,
jakie bys zdobyl z "tuningiem".

>> Kultura pracy w NZ jest strasznie towarzyska - duzo przerw, dyskutowanie w
>> pracy o wydarzeniach ze swiata, zartowanie, wspolne wyjscia na piwo i
>dobiera
>> sie nie tylko pracownika, ale i kompana do grupy kolezenskiej, ktory musi
>> pasowac do obecnego zespolu jako czlowiek.
>>
>> Co sadzisz o takim modelu?
>Odzywa się we mnie zawodowy diabeł i chęć krytykowania i dywagowania o
>wplywie takiego dopasowanego pracownika na rozwój lub degradację zespołu

Alez prosze bardzo. Ja mam mieszane uczucia wobec tego modelu pracy. Z jednej
strony ludzkie podejscie jest sympatyczne, z drugiej strony pewien kawalek
zycia towarzyskiego staje sie de facto czescia zycia zawodowego i jesli ktos
sie przypadkowo akurat nie dobierze z ludzmi, to moze to byc problem wiekszy
niz w modelu pracy, gdzie w pracy sie po prostu skupiasz na pracy.

>:) Ale sobie odpuszczę. IMHO świadczy to o tym, że praca dla mieszkańców
>NZ zajmuje wysokie miejsce w hierarchii, skoro czynione są takie
>zabiegi, by dobać człowieka do zespołu nie tylko pod katem jego kompetenji.

Wysokie miejsce w hierarchii zajmuje "lifestyle", praca to podzbior.
Swoja pierwsza rozmowe zawalilam w ciekawy sposob. Pytanie o preferencje -
ciezka praca czy "na luzie", jaki stosunek do nadgodzin itp. No to sie
pochwalilam na przykladach, jaki to potrafie dac z siebie wysilek i po ile
godzin, jak trzeba; ze jak cos, co powinno byc juz skonczone, nie jest
skonczone, nie mam wewnetrznego spokoju wychodzac z pracy i to zostawiajac i
jak dobrze rozumiem swoj wklad w konkurencyjnosc firmy i jego znaczenie, choc
jak akurat dla odmiany nie ma nic do roboty, to preferuje, w zamian, zeby nikt
sie nie czepial, ze sobie ogladam www zwiazane z prywatnymi zainteresowaniami.
Potem sie okazalo, ze odpowiedz wzorcowa na to pytanie powinno byc na nute
"rownowaga miedzy zyciem prywatnym a zawodowym jest dla mnie bardzo wazna", a
nie kokieteryjne "jestem troche pracoholikiem". Jak sie dowiedzialam, jak sie
sprawy maja, to czuje zaklopotanie, jak glupio musialam wypasc. Mniej wiecej
tak, jakby w Polsce ktos odpowiedzial: "Nadgodziny? No bez jaj, hehe. Przeciez
mam rodzine i swoje zycie."

ha: potem nadgodziny moga byc :) ale postawa wzorcowa podczas rekrutacji jest jw.


>urlopowo (prawie) pozdrawiam :)

u mnie zimowy piatek wieczor :) tez pozdrawiam.

I.
--
============= P o l N E W S ==============
archiwum i przeszukiwanie newsów
http://www.polnews.pl