W wiadomości news:e0ebca$j94$1@atlantis.news.tpi.pl fart <a...@w...pl>
pisze:

> Jasne ...... ale można "ściagnąć" pracownika z urlopu ::))))) a otto
> chodziło :)
Przecież każdy o tym wie, i nikt nie kwestionuje po co to powtarzasz kolejny
raz?

> Jotte .... Ty kurna nie przeżyłeś/aś kryzysu rosyjskiego
Krachu na Wall Street też nie. I co z tego?

>, kiedy to z
> dnia na dzień waliły się polskie firmy związane z rosyjskim rynkiem
> zbytu ... i to jest np sytuacja, kiedy nagle potrzebuję pracownika
No to próbuj ściągnąć, masz przecież prawo. Środki do skorzystania z niego
musisz sobie jednak zapewnić sam.

>> Ale zasadniczo - nie o tym dyskutujemy, przeczytaj pytanie autora wątku.
> To ja już odpowiedziałem, że ma prawo wsadzić mi pracodawca do plecaka
> swoją komórkę i wysłać na urlop :)))))
Możesz mi to prawo zacytować? Bo coś znaleźć nie mogę... ;)
Ale nawet zakładająć, że gość ma służbową komórkę którą otrzymał zgodnie z
umową i również zgodnie z umową zobowizany jest posiadać ją przy sobie aby
umożliwić kontakt - i tak guzik zrobi jak masz łeb na karku i zdecydowałeś
się nie pozwolić nękać. I finito.

Sorry, ale teraz się troche rozpiszę. Na tej grupie (i nie tylko) znaczna
część wypowiedzi osób podających się za pracodawców (nie wnikam teraz czy to
prawda czy konfabulacje) czy pracowników wykazuje się nieznajomością prawa
pracy, jego zakresem, a nawet nieświadomością samego faktu istnienia takich
uregulowań. I snuje różne mądre inaczej dywagacje typu "a życie swoje", "a
on ci potem da wypowiedzenie", "a kto cię potem zatrudni".
Mam swoją małą teorię dlaczego tak jest.
Otóż poza zwykłą i dość powszechną głupotą jest to przyzwyczajenie do
funkcjonowania w realiach panującej na rynku od kilku lat sytuacji
stawiającej pracownika (szczególnie nisko i średnio kwalifikowanego) na
pozycji petenta, który ubiega się o deficytowe dobro jakim jest
zatrudnienie, a właściwie związana z nim możliwość otrzymania wynagrodzenia.
Nierzadko obojętne jakiego i jak uzyskanego, bo jest jedynym źródłem
zapewnienia bytu jego i jego rodziny. Z drugiej - i równie "mądrej" -
strony, jest to efekt istnienia strachu przed utratą tejże możliwości.
Strachu wykazywanego przez posiadających jakże upragnione zatrudnienie.
I na takiej właśnie kanwie "rozumują" wytwory patologicznej sytuacji
społecznej i w oparciu o nią działają, czy też twierdzą że działają.
Jednakże wystarczy, że zostaną skonfrontowani z sytuacją, kiedy pracownik ma
takie zaplecze, że po prostu zwyczajnie pier***i (przepraszam) jakąś tam
konkretną pracę, wali go ryzyko zwolnienia, nie tylko nie jest zastraszony,
ale wręcz jest gotów i chętny do konfrontacji z pracodawcą na gruncie
obowiązującego prawa, a podnosi się jazgot. Jedni z ujadaczy, to ci właśnie
mniej lub bardziej rzekomi pracodawcy, którzy przkonują się, że nie są ani
nietykalni, na pewno nie są panami, i na 100% nie są właścicielami
niewolników, jak byłeś to łaskaw określić. Są zwykłymi zjadaczami chleba,
którzy podlegają przepisom prawa, jak wszystkich. To łatwo zrozumieć, to
normalna frustracja kogoś, kto się przekonuje, że nie jest tym za kogo się
uważał - taki dysonans poznawczy. ;)
Ale są i tacy, którzy marudzą, że "zobaczycie jak nie będziecie mieli pracy
przez pół roku", a co zrobić jak nie mam pracy i troje dzieci", "a jak mnie
zwolni to za co utrzymam rodzinę" itp.
To głosy zastrasznoych, którym niewygodnie i źle z własną samooceną, kiedy
zobaczą, że można żyć i postępować w sposób, na jaki oni się nie odważyli.
Po prostu dramatyczne usiłowanie samousprawiedliwienia, wentyl
bezpieczeństwa dla ego.
A teraz na zakończenie pytanie retoryczne: czy zdrowy jest system generujący
takie postawy?

Wybaczcie słowotok.

--
Pozdrawiam
Jotte