> Hmm, nigdy by mi nie przyszło do głowy, że można to tak odczytać - opisałem po
> prostu, jak się robi dobrą płytkę drukowaną, niezależnie od wielkości firmy.
> Po prostu projektant musi dość dokładnie wiedzieć, jak układ działa (żeby znać
> źródła zakłóceń, wrażliwe miejsca itd), gdzie i ile ma miejsca, gdzie
> najłatwiej odprowadzić ciepło itd. Niezbędne jest prototypowanie płytki (trwa)
> i wykonanie testów (trwa), w czasie których czasem okazuje się, że płytkę
> trzeba poprawić a nieraz zupełnie przerobić (sieje, jest wrażliwa na
> zakłócenia, można ją łatwo ubić itp). Czasem po drodze wchodzą jakieś zmiany
> schematowe albo mechaniczne. Projektant musi się o tym wszystkim dowiedzieć,
> żeby mogła powstać następna wersja. Chyba można to nazwać ścisłą współpracą,
> prawda ?
> No chyba, że mówimy o prymitywnych i generalnie bezużytecznych (a często i
> niebezpiecznych) płytkach rzeźbionych amatorsko, przez amatorów i dla
> amatorów - wtedy faktycznie wystarczy netlista (oczywiście bez wartości
> elementów bo i po co) i ludek który ma gdzieś, co łączy i dlaczego.

Hmmm, zapytam z ciekawości, gdyż kiedyś się tym troszkę interesowałem:
na jakim poziomie komplikacji płytki staje się konieczne robienie tych
wszystkich czynności?

Tak powiedzmy w skali "prosty kit AVT - bardzo skomplikowany kit AVT -
płyta główna 286 - płyta główna współczesnego komputera"...


--
Zobacz, jak się pracuje w Google:
http://pracownik.blogspot.com