Immona napisał(a):

>
> Ale jak czytam cos w miejscu publicznym, a tym bardziej zawodowym, to wiem,
> ze trzymany przeze mnie tytul staje sie czescia mojego wizerunku - ktorym
> czlowiek powinien umiec zarzadzac. Dlatego zastanawiam sie nad wysylanym
> komunikatem i dlatego popieram i rozumiem te kryteria oceny po gazecie w
> poczekalni przed rozmowa kwalifikacyjna.

Rozumiem twój (i nie tylko) punkt widzenia, ale... z drugiej strony, jak
już wspominałem, każdy kij ma dwa końce np. ewentualny kandydat świadom,
że w miejscu publicznym i tym bardziej zawodowym :), będącym wizytówką
firmy (recepcja) leży sobie w najlepsze SE lub Fakt też może się zacząć
zastanawiać nad wizerunkiem i kulturą firmy jako taką - co z kolei może
wpłynąć negatywnie[1] na przebieg rozmowy kwalifikacyjnej, osoby co
bardziej przemyślne/doświadczone być może domyślą się podstępu i
zareagują - znowu być może - podobnie jak beznadziejni pozerzy, np.
sięgając po financial timesa albo łotewer, więc moim zdaniem wartość
poznawcza tego eksperymentu jest nikła nader, no ale ja nie robię ani w
psychologii, ani w HR. :)

pozdrawiam

Zbyszek

[1]negatywnie w sensie fałszowania obrazu, a nie ewentualnego rezultatu
rozmowy z pkt. widzenia kandydata, a całość trąci mi lekko - nołofens -
psychologią na poziomie sitcomowych seriali.[2]

[2] Jedna z moich ulubionych historii, chyba z Polityki, o
egzaminach/testach do renomowanego przedszkola. Wśród zadań było również
narysowanie swojej rodziny. Ponieważ dziecko niezdało mama udała się po
wyjaśnienia okazało się, że na podstawie rysunku wykonanego
własnoręcznie wyłącznie ciemnymi kolorami psycholog orzekł zaburzenia
emocjonalne i mnóstwo innych przywar zarówno osobniczych dziecka jaki i
rodziny jako całości. Dziecko przepytywane później przez matkę o
przyczyny takiego właśnie doboru kolorów odpowiedzialo spokojnie "a nie
widziałaś, że wszystkie inne były połamane?"[3]
[3] Nie wykluczam, że w całym tym teście nie chodziło o kolory a o
umiejętnośc werbalizacji przez dziecko własnych potrzeb (temperówki np.) :)