Przeczytałem dyskusję, jaka rozpętała się w odpowiedzi na mój post i muszę
powiedzieć, że reakcja bezrobotnych mnie nie dziwi, no może poza chamstwem,
ale to właściwie też może być jedna z przyczyn braku pracy, bo ostatecznie
kto chce zatrudniać faceta, który w sprawach spornych nie umie sięgnąć po
inne argumenty jak "masz w ryja" i "pierdolisz banialuki".
Reakcja bezrobotnych nie dziwi mnie, bo tylko potwierdza moją (i nie tylko
moją) diagnozę, że bezrobocie to jest mentalność, a nie stan. Człowiek,
który straci pracę, formalnie bezrobotny, ale niemający mentalności
bezrobotnego, szybko znajduje sobie nową, choć niekoniecznie etat, vide:
czwartkowy reportaż "Wyborczej" jak zarabiają "bezrobotni". Inna sprawa, że
dla mentalnie bezrobotnego praca to nie zajęcie, za które dostaje się
pieniądze, tylko ciepły etacik najlepiej z gwarancją zatrudnienia do końca
życia.
W swoim poście starałem się wykazać, że postrzeganie znajomości w dawnym
komunistycznym sensie, gdzie faktycznie tylko partyjne koneksje decydowały o
awansach, i mylenie ich ze znajomościami typu rekomendacja jest
anachronizmem oraz że rekomendacje nie są niczym nagannym i że można je
zdobyć. Nigdzie przy tym nie twierdziłem, że takie rekomendacje są gwarancją
pracy. Oczywiście do mentalnie bezrobotnych to nie dotarło, dlatego że dla
nich brak owych znajomości nie jest realną przeszkodą - przyczyny leżą w
nich samych - tylko wygodnym usprawiedliwieniem, podnoszącym na dodatek
samoocenę: no bo skoro winne są okoliczności, na które nie mam wpływu, to
znaczy, że nie jest ze mną tak źle. Oni nie przyjmują do wiadomości, że
kontrkandydat mógł po prostu być lepszy od nich. Nic dziwnego, że post
burzący tę samoocenę spotkał się z taką agresją. Tylko że to jest ślepa
uliczka. Bo
utwierdzając się w wyimaginowanych przyczynach braku pracy, wcale nie
ułatwia się jej znalezienia. To jak z chorobą: żeby leczyć, trzeba najpierw
zdiagnozować przyczyny. Upieranie się, że raka płuc mamy dlatego, że za
oknem jest zanieczyszczone powietrze, a nie dlatego, że palimy papierosy,
nie pozwoli nam tego raka płuc wyleczyć, co najwyżej umrzemy w przekonaniu,
że zawinili inni, nie my. Nic dziwnego więc, że bezrobotni rzucili się do
udowadniania, że jednak znajomości, tylko znajomości i nic więcej poza
znajomościami. Metodą przykładów, co przypomina udowadnianie, że wszystkie
samoloty spadają, bo w gazetach ciągle piszą o spadających samolotach, a o
tym, żeby jakiś doleciał, to już nie. Kontrprzykłady, w tym przykłady ludzi,
którzy dostali pracę bez żadnych rekomendacji czy znajomości, zwyczajnie z
ogłoszenia na podstawie posiadanych kwalifikacji, na bezrobotnych nie
robią wrażenia, jak i również całkowite nieprawdopodobieństwo ich własnych
przykładów. No bo jaki człowiek przy zdrowych zmysłach zatrudnia na
stanowisko
specjalisty głupiutką blondynkę? Przecież taniej wyjdzie mu wizyta w agencji
towarzyskiej. Załóżmy, że tacy idioci się zdarzają. Przecież to wymarzona
okazja, by wystartować z konkurencją, no bo skoro facet prowadzi taką
politykę zatrudnienia w swojej firmie, to bez trudu wykosimy go z rynku.
Spodziewam się, że wiele osób w tym miejscu zrobi cięcie i przytoczy mi
tysiąc powodów, dla których niemożnością jest otworzenie własnej
działalności gospodarczej i wykoszenie faceta z rynku. I to jest kolejna
cecha mentalnie bezrobotnych widoczna w tej dyskusji. Bezrobotny napotyka na
swej drodze tysiące przeszkód i ma tysiące usprawiedliwień, dlaczego nie
może szukać pracy (w ogóle albo w skuteczniejszy sposób). Np. ma za daleko
do najbliższego miasta. Koniec kropka. Jest usprawiedliwiony. Człowiek
aktywny zastanawia się tylko, jak dojechać i dojeżdża. Bezrobotny, nawet gdy
poda mu się na tacy parę sposobów na dojechanie, skupi się na tym, by
udowodnić, że te sposoby są jednak nierealizowalne. I ta mentalność
widoczna jest potem w pracy: taki człowiek ma tysiąc absolutnie
wiarygodnych usprawiedliwień, dlaczego nie zrobił tego, co miał zrobić. Nic
dziwnego, że pracodawcy nie chcą zatrudniać bezrobotnych.
Kolejna cecha mentalnie bezrobotnych to postawa roszczeniowa: nauczyłem się,
mam dyplom, dajcie mi pracę zgodną z moimi kwalifikacjami. Czysto
socjalistyczna mentalność. Pracę niestety trzeba sobie znaleźć, a często
trzeba zacząć dużo niżej, niż wskazywałby na to dyplom. Nawet od mycia
kibli.
Ale to jest dla mentalnie bezrobotnego nie do przyjęcia, poniżej jego
godności. On woli siedzieć na kanapie i żalić się, że taka jedna to znalazła
pracę przez znajomości. Że przez znajomości, które zyskała dzięki myciu
kibli, to już bezrobotnemu nie daje
do myślenia. A jeśli nawet, to dalej się z kanapy nie ruszy, tylko powie, że
żeby załapać się na mycie kibli też trzeba mieć znajomości (dla tych, którzy
nie prześledzili dyskusji uważnie: nie konfabuluję, taki głos w dyskusji
padł).
Co uderzyło mnie w powyższej dyskusji to też sposób argumentacji strony
bezrobotnej: chaotyczny, odbiegający od tematu, nieuwzględniający podanych
faktów, zawierający kuriozalne wręcz oceny rzeczywistości. To też może być
przyczyna braku czy utraty pracy. Bo jeśli ktoś na jakimś stanowisku nie
potrafi skupić się na swoim zadaniu, nie ocenia prawidłowo faktów, a
niepowodzeniami obarcza innych, tylko nie siebie, przez co uniemożliwia
skuteczne im zaradzenie, po prostu nie wykonuje dobrze swojej pracy.

Podsumowując: mnie jest rybka, czy znajdziecie pracę, czy nie. Możecie dalej
tkwić w przekonaniu, że pracę przynosi znajomy bocian, a że wy nie znacie
żadnego bociana, to już nie wasza wina.

Paweł
--
www.szwedzka.pl