Otoz, jest taka sytuacja. Jestem na zwolnieniu chorobowym pierwszy miesiac.
W zeszlym tygodniu bedac w zakladzie pracy zasugerowano mi, iz powinnam
umowic sie na rozmowe z dyrektorem. Podziekowalam za "sugestie" i
zainteresowanie, ze nalezaloby to uczynic:P
Dzisiaj otrzymuje telefon z pracy, ze pan dyrektor jest do 12., wiec moge
przyjsc (chociaz wogole sie nie umawialam), przy czym jesli tego nie uczynie
"moze sie to dla mnie zle skonczyc". Nie uwazam za stosowne, abym musiala
tlumaczyc sie z powodu mojej choroby, oraz rokowan, bo nie planowalam jej,i
nie planuje, ale w obecnej sytuacji nie jestem w stanie pracowac pod wplywem
lekow, ktore zazywam.
Niejednokrotnie osoby bedace na L4 nie mialy po co wracac. Trudno, przez 4
lata bylam wzorowym pracownikiem, takim co nawet z goraczka przyjdzie do
pracy, zeby tylko nie nawalic jednego dnia. Czuje sie szykanowana, bo
upatruje w tym spisek pani kierownik, ktora wczesniej udzielila dobrowolnej
"sugestii", a teraz skutecznie ja egzekwuje, tylko po to, aby ona wiedziala
na czym stoi.Mam na mysli grafik itd.chociaz poinformowalam ja, iz
zwolnienie mam do konca listopada. Mysle sobie, ze to czy ja chce powiedziec
o powodzie swojej choroby, mniej wiecej o rokowaniach, jesli moge sie o
takich wypowiadac to tylko moja dobra wola, myle sie? Wiec rozmowy z
dyrektorem nie uwazam za zasadna, a juz tym bardziej koniecznie dzisiaj do
12, gdy przed chwilka wstalam. Tak, jakbym sie bala. Nie mam nic do ukrycia.
Nie buntuje sie slepo tez. Ale NIE MOGE W TO UWIERZYC.

Bylabym wdzieczna za wszelkie Wasze uwagi, komentarze.

Pozdrawiam
Aurore