Trudno się w niej znależć. Do niedawna jakoś dawalam sobie radę ale to sie
skończyło. Straciłam pracę w sierpniu. Do dziś szukam i spotykam się z
drwiącym uśmiechem co ta starucha jeszcze chce.Pracowalam na różnych
stanowiskach po kierownicze. Znam realia dzisiejsze, potrafilam się do nich
dostosować, znam język, obsługuję komputer i wszystkie nowe urządzenia , mam
doskonały kontakt z ludzmi, jestem niezłym kierowcą i jeszcze naprawdę mogę
coś pożytecznego zrobić. Ale nie szukam bezkutecznie, pochłonęlo mi to
szukanie ogromne pieniadze, bo część ogłoszeń to tylko naciąganie, no i nie
ma najomośći . Jestem teraz naprawdę w dołku psychicznym, banki mnie ścigają
bo zaczynam sobie nie radzić ze spłatami kredytów, niestety boję się że
zabiorą mi to co mam, chociaż niewiele ale to wszystko. I co mam robić.
Zaczyna brakować na życie.Zdrowie odmawia posłuszeństwa. Niestety ciłe życie
w stresie.Czuję się jak wybrakowany śmieć bez szans i perspektyw. Nie wiem co
robić dalej. MOze ktoś z Was odpisze, pomoże bo sam był w takiej sytuacji. Co
sądzicie o naszym pokoleniu?
Anna

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/