Witam!

U mojego pracodawcy zle sie dzieje od dluzszego czasu (ponad pol roku), nie
mam okreslonych zadan, nudze sie, jednak pensja wyplacana jest regularnie
1300 zl + umowy o dzielo, ktore podpisuje srednio co miesiac. Mniej wiecej
od poczatkow stycznia 2006 szukam nowego miejsca pracy, ktore by bylo
rozwojowe, interesujace i atrakcyjniejsze finansowo. Problem w tym, ze w
Poznaniu taka robote ciezko mi znalezc. Na poczatku zalozenie bylo takie,
aby w nowej pracy dostac wiecej o 300-400 zl niz obecnie. Po dwoch
miesiacach szukania moje wymagania finansowe powoli sie zmniejszaja. A u
obecnego pracodawcy atmosfera beznadziei jest coraz wieksza i stres powoli
udziela sie wiekszosci. (Prawie kazdy z pracownikow zastanawia sie, co
bedzie jak szef podziekuje komus za wspolprace. Obowiazuje dwutygodniowy
okres wypowiedzenia.) Ostatnio do domu wracam zestresowany i rozdygotany.
Powoli zastanawiam sie nad wypowiedzeniem, gdyz taka nerwowka na dluzsza
mete jest wykonczajaca nawet po pracy. W zwiazku z tym mam pytanie do Was.
Czy wedlug Was pozycja osoby starajacej sie o nowe miejsce, a ktora nie
pracuje w danej chwili, jest gorsza od tej, ktora pracuje? Czy moze jest
tak, ze osoba niepracujaca nalezy do drugiej kategorii osob aplikujacych?
Czy z punktu widzenia pracodawcy ma to jakies znaczenie? Prosze o Wasze
doswiadczenia. A moze juz taki temat byl poruszany na forum?

Pozdrawiam,
Andrzej