Witajcie,

Z wielkim niepokojem czytałam tytułową wiadomość.

Pierwsza rzecz - świetnie, że chcecie pomóc Asi. Jednak ja zwrócę Wam uwagę na
coś innego. Z tego krótkiego opisu jasno wynika, że Asia głośno
woła o pomoc (przestała jeść, no stop płacze, cała się trzęsie, parę razy
próbowała nawet wyskoczyć z okna). Tego typu oznaki
"mówią": zauważcie mnie, pomóżcie mi, ponieważ sama sobie z tym nie radzę!!!

Utrata pracy jest zawsze dużym stresem dla każdego. Zakłada się jednak, że przez
jakiś czas trwania bezrobocia człowiek stara się radzić z tą trudną
sytuacją, lepiej lub gorzej. Jednak rok bez pracy to już na tyle długi czas, że
bez wsparcia ze strony otoczenia może okazać się, że osoba zwątpi w sens
szukania, w sens czegokolwiek - załamie się.

Asia, chociaż trudno wysuwać na podstawie tylko opisu jakiekolwiek pewne
wnioski - prawdopodobnie znalazła się w punkcie dla siebie krytycznym, ale nie
bez wyjścia.
Potrzebuje konkretnej i fachowej pomocy - psychologów, być może nawet
doświadczonych psychoterapeutów. Dopiero później powinna zwrócić się do doradcy
zawodowego (konsultacje są często bezpłatne np. w urzędzie pracy, klubach
pracy, firmach, gdzie pracują doradcy zawodowi), jeśli tylko jej stan
psychiczny się poprawi, a więc najpierw fachowa pomoc psychologiczna,
później porady zawodowe. Nie wiem jak jest w Warszawie z bezpłatnymi
konsultacjami psychologicznymi,
nie znam adresów poradni... warto podzwonić i popytać.

Moim zdaniem w tej sytuacji zdecydowanie należy wspierać Asię na duchu, jak
również wesprzeć finansowo - aby pomóc jej jak najszybciej dojść do względnej
równowagi psychicznej.

Pozdrawiam serdecznie

Anna



--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl