stokrotka napisał(a) m.in.:

>>>Ta reforma jest dla inteligentnyh
>>...
>>'Inteligentnyh', czyli inteligentnych inaczej??? :))
>
> Postępowyh.

Postępem na pewno nie byłaby reforma ortografii ignorująca postępy
dyscyplin takich jak językoznawstwo, fonetyka, psychologia i technologii
takich jak synteza mowy.

Język polski, jak każdy naturalny (a nawet sztuczny: esperanto, neo,
interlingua, ...) ma wersję mówioną i wersję pisaną. Wzajemne
odpowiadanie sobie elementów jednej i drugiej wersji (np. głosek i
liter) nie da się ująć w proste, jednoznaczne reguły nawet np. w
esperanto (w przedrostku "sub-" połączonym z rdzeniem "tero" nie sposób
wymówić "b" a nie "p"). I nie są to jakieś drobne, sporadycznie
spotykane "niedoskonałości" lecz istotna cecha języka mówionego
wynikająca z anatomii i fizjologii a także psychologii mowy. Każdą
literę obok każej można napisać, natomiast nie każdy ciąg głosek da się
wymówić. I tego żadna reforma nie uprości.

Profesjonaliści posługują się różnymi systemami transkrypcji
fonetycznej, żeby na papierze przedstawić w postaci znaków to co słychać
możliwie jednoznacznie, tzn, tak, by danej głosce odpowiadał zawsze ten
sam znak. Żaden z tych systemów - mimo iż jednoznaczny - nie byłby
jednak wygodny na codzień i to z kilku powodów (toteż różne pożal się
Boże reformy ortografii proponują nie profesjonaliści tylko laicy).
Alfabet fonetyczny (nawet w najbardziej przypominającej tradycyjny
wersji) byłby bardziej uciążliwy niż tradycyjna ortografia - choćby
dlatego że nieprofesjonalista ulega złudzeniom (tłumaczonym przez
współczesną psychologię) i ma mylną świadomość mówienia tak jak chce
mówić (chce powiedzieć "ślub", a mówi "ślup" i nie jest tego świadomy).
Żeby poprawnie pisać fonetycznie, piszący musiałby wiedzieć, co naprawdę
mówi. Po ewentualnej reformie nakazującej pisać "ślup", bo tak się
faktycznie mówi, wielu pisałoby błędnie "ślub" na podstawie przekonania,
że tak właśnie mówią - skoro "młodzi idą do śluBu", to "zaraz odbędzie
się ich śluB".

W języku polskim _większość_ głosek ma podwójną lub potrójną pisownię, a
może nawet znalazłyby się (sporadyczne) przypadki jeszcze większej
niejednoznaczności. W wyrazie "siny" głoska "ś" reprezentowana jest
literą "s", w wyrazie "siano" dwuznakiem "si", a w wyrazie "śmiech"
literą "ś". Podobnie jest ze wszystkimi spółgłoskami miękkimi, również z
tymi, dla których w polskim alfabecie nie ma odrębnych liter: z
miękkim "b'" ("bić", "biały"), miękkim "p'" ("pić", "piana"), miękkim
"w" ("wić", "wiara"), miękkim "f'" ("fikać", "fiasko"), miękkim "g'"
("ginąć", "giąć"), miękkim "k'" ("kiść", "kiedy"). Spólgłoski z tej
ostatniej grupy mają co prawda _tylko_ po dwa warianty pisowni: b, p, w,
f, g, k przed samogłoską "i", lub bi, pi, wi, fi, gi, ki przed innymi
samogłoskami. Różnice w brzmieniu twardych "b", "p", "w", "f", "k", "g"
i ich miękkich odpowiedników są obiektywne, fizyczne: muszą je
uwzględniać syntezatory mowy, ale przez laików - sugerujących się
pisownią - nieuświadamiane. Laik jest przekonany, że "b" w "beczce" i w
"biedzie" wymawia tak samo.

Język polski znacznie mniej się różni np. od angielskiego stopniem
złożoności stosunków mowa-pismo niż się powszechnie sądzi. Wcale nie
dlatego że ktoś do tego dopuścił. Taka była i jest rzeczywistość. Dzięki
_postępowi_ wiedzy coraz lepiej poznawana. Kilka "poprawek", które
postulujesz swoją reformą, ani nawet to co proponujesz "na deser",
niczego istotnego w tej rzeczywistości nie zmieni. A wprowadzi sporo
zamieszania. I to w dziedzinie, która powinna być stabilna. Język jest
środkiem przekazywania informacji. Powinien być taki sam dla nadawcy i
odbiorcy informacji. I nie powinien się zmieniać w trakcie przekazu
informacji. A nadawcą informacji jest też np. XIX-wieczny Mickiewicz,
jej odbiorcą np. XXI-wieczny Kowalski. Jeśli zainteresujesz się historią
języków, zauważysz, że języki ewoluują coraz wolniej - w świecie, który
zmienia się coraz szybciej.