> Załóżmy że chciałem za dużo. Wtedy powinienem usłyszeć coś w stylu
> "Niestety możemy panu zapłacić tylko tyle a tyle" Wtedy do mnie należy
> decyzja, czy chcę za "tyle a tyle" pracować. Tymczasem nic takiego nie
> padło. Zaproponowałem kwotę, pan popatrzył, zanotował i ... zero
> komentarza!

Znaczy ze zna sie na zarzadzaniu jak krowa na hibernacji.
Gdyby chcial ograniczyc koszty firmy staralby sie wynegocjowac
dobra pozycje do ewentualnego podjecia pracy (czyli w tym
wypadku najnizsza mozliwa do zaakceptowania dla aplikanta kwote
wynagrodzenia) to daloby prawdziwy obraz wymagan wszystkich
aplikantow. Jesli tego nie zrobil to dal sie sam nabic w butelke
bo najnizsza kwota ktora pada na poczatku (czyli kwota otwarcia w
negocjacjach) nie musi byc wcale najnizsza kwota zamkniecia (i rzadko
tak bywa).

Jednym slowem: Gdyby troche podrazyl mogloby sie okazac ze
znalazlby swietnego pracownika za nizsza kwote niz ktorakolwiek
z podawanych na poczatku.

Ale to wiedza przeciez wyszycy _MYSLACY_ ludzie.

Niestety - w Polsce czesto nawet managerowie z praktyka nie bardzo
wiedza co to sa negocjacje i uwazaja ze podana kwota jest
kwota ostateczna.

W pracy czesto spotykam sie z sytuacja ze skladam oferte ktora
rozmyslnie jest tak skonstruowana by isc na ustepstwa (np cena 15%)
liczac ze bedzie to potrzebne w negocjacjach. Potem sie dowiaduje
ze klient kupil towar 5% taniej u konkurencji. Jemu sie wydaje ze
znalazl lepsza oferte a ja wiem ze jest idiota i stracil 10%.

Niestety - kultura zarzadzania (i wiedza praktyczna) stoi w wielu polskich
firmach na bardzo niskim poziomie.

FX