W artykule <b78ifp$den$1@inews.gazeta.pl> napisal(a):

> Dyskusja - aczkolwiek ciekawa i inspirująca - poszła w kierunku, którego
> się nie spodziewałem. Dotyczyła różnic między uczelniami prywatnymi i
> państwowymi, a także rezultatów nauki weryfikowanych przez rynek pracy.
> Dyskutanci - jeżeli dobrze rozumiem - są świeżo po studiach lub studiujący i
> dlatego nie czują problemu. Zgadzam się, że uczelnia, która przyjmuje na
> podstawie rozmowy kwalifikacyjnej i dowodu wpłaty na opłatę wstępną,
> statystycznie musi mieć niższy poziom od tej, która robi selekcję poprzez
> egzamin wstępny. Tak jest, obojętnie czy się to komuś podoba czy nie, a
> wyjątki potwierdzają regułę. Uczelnia państwowa ma przyznany limit studentów
> i limit gotówki. Jeszcze się nie zdarzyło, żeby na tak zwane modne kierunki,
> było tyle chętnych ile miejsc - stąd egzaminy i słabsi odpadają. Uczelnia
> prywatna utrzymuje się głównie z czesnego, więc kto się zjawi i w czasie
> rozmowy nie ujawni odchyłów od przyjętych norm, będzie przyjęty - byle płacił
> czesne. Nawet na uczelniach państwowych na kierunkach zaocznych, gdzie często
> nie ma egzaminów jest podobna sytuacja. Mam w rodzinie osobę na takich
> studiach, która twierdzi, że większość grupy z niektórych wykładów niewiele
> lub nic nie rozumie, egzaminy na razie zalicza i ma nadzieję, że ta
> niezrozumiała wiedza, nie będzie potrzebna w pracy zawodowej. Nie oto mi
> jednak chodziło. Nie o poziom studiów, a o rynek pracy. Kiedy nie było
> uczelni prywatnych, sytuacja w firmach była taka, że inżynier lub magister
> inżynier miał stanowisko kierownicze i dowodził kadrą z wykształceniem
> średnim lub zawodowym, zależnie od potrzeb organizacyjnych firmy. Wniosek
> taki, że proporcja między pracownikami z różnym wykształceniem, była
> zachowana. Sprawa wynagrodzenia, to temat na osobną dyskusję i również nie o
> to mi chodzi. Po 1989 roku sprawy kadrowe zostały postawione na głowie.

Widzę, że bardzo tęsknisz za poprzednim systemem - było prosto, łatwo i
przyjemnie - komu to przeszkadzało ?
Żarty na bok - przed 1989 rokiem w Polsce nie było normalnego rynku pracy,
sytuacja w której pracodawca określa swoje wymagania w stosunku do pracownika
jest dla mnie jak najbardziej logiczna i zrozumiała. Jeżeli będąc właścicielem
firmy zadecyduję, że chcę mieć palacza w kotłowni z wyższym wykształceniem,
to jest to tylko i wyłacznie sprawa pomiędzy mną a potencjalnymi kandydatami.
Kwestia poziomu uczelni ukończonej przez kandydata też jest indywidualną,
sprawą pomiędzy pracodawcą a pracobiorcą, rzeczywistym wskaźnikiem jakości
uczelni, nieważne czy prywatnej, czy państwowej jest to ilu z jej absolwentów
znajduje pracę i za jakie pieniądze.


> Pojawiło się bezrobocie i rynek pracy stał się rynkiem pracodawcy. Pracodawcy
> zaczęli wymagać wyższego wykształcenia na stanowiskach, na których
> poprzednio wystarczył technik, a często nawet po zawodówce. Pojawiło się
> sztucznie zwiększone zapotrzebowanie na magistrów i inżynierów (dobrym
> przykładem paranoi, jest właścicielka butiku, która chce mieć sprzedawczynię
> z wyższym wykształceniem), a do założenia prywatnej wyższej uczelni,
> wystarczy działalność gospodarcza, pomieszczenia, sprzęt i kadra z
> przygotowaniem pedagogicznym, które można zdobyć korespondencyjnie.

A świstak siedzi .... - otworzenie wyższej uczelni jest obwarowane sporą
ilością przepisów i bynajmniej nie wystarczy mieć zarejestrowaną działalność
gospodarczą plus personel z ukończonymi korespondencyjnie kursami.


>Ponieważ
> władza powiedziała biznesowi: "róbta co chceta" i "co nie jest zabronione,
> jest dozwolone", to nie ma centralnej kontroli nad ilością absolwentów
> poszczególnych kierunków.

Już widzę świetlaną wizję przyszłości - premier Lepper mówi - "a w tym roku
wyprodukujemy 2000 informatyków, bo takie jezd zapotrzebowanie społeczne"

>Po tej uwadze natury ogólnej, powracam do
> informatyki. Po wprowadzeniu nowszych technik informatycznych, specjalizowane
> działy informatyczne znikły z wielu firm, bo przestały być potrzebne -
> przynajmniej teoretycznie, bo wprawdzie zamiast 50 osób jak kiedyś, obecnie
> wystarczy np. 5, ale do komputerów dopuszczani są pracownicy, którzy w
> środowisku znakowym sobie jeszcze czasem radzą, a w graficznym często klikają
> po ekranie w sposób nieprzemyślany i przypadkowy, a potem nie umieją
> przywrócić wyglądu ekranu tak, żeby mogli bez przeszkód pracować. Skoro do
> sprzętu informatycznego dopuszczani są pracownicy o coraz niższych
> kwalifikacjach (często z powodów oszczędnościowych), to szkoły i uczelnie
> masowo produkują bezrobotnych informatyków.

Tia, wszystkiemu winni źli pracodawcy dopuszczający do komputerów takich
analfabetów, którzy źle sobie radzą w środowisku graficznym a jako-tako
w tekstowym. Skoro to takie złe, to w najbliższym czasie ci źli pracodawcy
zbankrutują i na ich miejsce przyjdą tacy, którzy zatrudnią odpowiednio
wykwalifikowanych pracowników plus odpowiednią rzeszę informatyków do ich
obsługi.


-- Michał