Gdy mówię niektórym znajomym, że roznoszę ulotki czy też, że mogłabym
pracować na parkingu patrzą się na mnie z niejakim oburzeniem i ze złością w
głosie: "Przecież stać cię na coś lepszego!". "Bo ty taka zdolna jesteś.
Twoje pisanie, obrazy, stronki, grafika...Nie gadaj mnie tu bzdur!".
Czy w tym pie... byle tylko nie klnąć, czy w tym pięknym kraju naprawdę
wszystko trzeba załatwiać przez znajomości bądź wchodzenie bez mydła?
Przepraszam za dosadność. Mówią, że "z talentem się marnuję" ale jak mam go
nie marnować, skoro "Dziękują mi za zainteresowanie (...)" czy też w ogóle
nie odpowiadają? A jak odpowiedzą, idę na spotkanie... Kurde, czy wszystkim
się wydaje, że zobaczą w drzwiach blond piękność, niebieskooką, 18 lat i 22-
letnie doświadczenie? Brzydka nie jestem, ale... rozumiecie, o co mi chodzi?
Niech mnie już nawet wyszkolą, jak małpę (nie obrażając tych mądrych
stworzeń). Prze bardzo. Kiedy sobie przypomnę, z jakim entuzjazmem zaczynałam
szukać pracy, no bo papierek, bo to przyszłość. Ja-sne. Ciasne. O kant. I
własne.
Wszystkie niepowodzenia zebrały się do kupy. Powiedzcie, co robicie, gdy
odkrywacie, że jednak mogą Wam jeszcze zmoknąć oczy choć dawno w nich nie
padało?
Jak się podnosicie na duchu?
Ja Was wszystkich bardzo przepraszam, ale ja już po prostu nie mogę.

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/