Ktoś (andrzej, a któżby!) wyklepał:

> Użytkownik "Kania" <k...@p...onet.pl> napisał w wiadomości
> news:cce7uf$kmk$1@news.onet.pl...
>
>>Dla mnie plecy to mozliwosc wyplyniecia, a nie zaginiecia w tloku. Co
>
> prawda
>
>>nie mialam okazji jeszcze z plecow korzystac, ale znam wielu ludzi, ktorzy
>>dzieki wsparciu znajomych maja satysfakcjonujaca prace, w ktorej sie
>>realizuja. I sa cenionymi pracownikami.
>
>
> Oczywiście, że jest to możliwe, ale jeszcze raz podkreślę, że ja odrózniam
> znajomości od referencji i tych pierwszych JA bym sie wstydził.

Wiesz, są znajomości i znajomości. Gdyby teraz ktoś polecił mnie
(romanistkę) do pracy np. w banku, to też bym się wstydziła. Ale pomyśl
o fachowcach, którzy nie umieją się sprzedać, o obiecujących
absolwentach bez doświadczenia, na których nikt nie zwróci uwagi i nawet
nie da im szansy. O ludziach, którzy mają wykształcenie, na które jest
małe zapotrzebowanie. I o tych pracodawcach (szczególnie małych firm),
którzy wolą zatrudnić znajomego znajomego, bo jest to jakaś referencja
moralna. W sumie nie mam nic przeciwko plecom, ale pod warunkiem, że
polecany posiada odpowiednie kwalifikacje, a potem należycie spełnia
swoje obowiązki.
--

Pozdrawiam
M.

Gdyż rodzaj ludzki w swej niedoli rozporządza jedną naprawdę skuteczną
bronią [...] Nic nie może się przeciwstawić *napadowi śmiechu* (Mark Twain)