zasit napisał(a):
> Moim zdaniem dobry zarobek np. w takim Gdańsku to kwoty wyzsze niz 1500
> netto.
> Często pracownicy zaczynaja od kwot nizszych. Problemem nie jest to ze jakis
> tam mlody absolwent bez doswiadczenia zaczxyna od kwot 1000-1200 netto tylko
> ze czesto sie konczy na takim zarobku. (niestety)
> Nie kazdy bedzie kierownikiem czy tez bedzie na wyzszym stanowisku gdzie
> pensja moze byc znacznie wyzsza.
> Czesto i gesto na takiej pensji sie konczy.
> Jakie jest wasze zdanie na ten temat?
> :]

moje zdanie jest takie - ze jesli nie moge znalezc pracy w swoim
zawodzie, lub warunki sa dalece niesatysfakcjonujace i bez perspektyw
na trwala znaczaca zmiane w bliskiej przyszlosci, to przekwalifikowuje
sie tak, ze i praca byla, i zarobki, i satysfakcja.

Oznacza to rowniez, ze jezeli chce zaczac prace w nowym zawodzie, to
musze sie liczyc z wyrzeczeniami. Tak, jak przedsiebiorca wchodzacy na
nowy dla siebie rynek, musi liczyc sie ze stratami w pewnym okresie
czasu, tak pracownik, chcacy zaistniec na rynku musi liczyc sie na
poczatku z praca za marne pieniadze, za darmo, czy wrecz placac za nia
(sa takie przypadki!). Czas "wejscia na rynek" powinien byc
podporzadkowany dwom celom:
- poznaniu rynku (branzy) - a wiec nauka
- stworzeniu swojego wizerunku na w/w rynku.
Czas spijania smietanki przychodzi pozniej, po zdobyciu wiedzy,
doswiadczenia i wyrobieniu sobie marki.

Skadinad, nie rozumiem tego "dazenia do awansu". Nie kazdy moze byc i
powinien byc kierownikiem. Opcja jest stawanie sie cenionym i dobrze
oplacanym specjalista, w swojej dziedzinie. Znane sa mi liczne
przypadki, gdy dobry pracownik po awansie na stanowisko kierownicze
przestal sie sprawdzac i bardziej szkodzil niz sluzyl firmie. Awans to
czesto krzywda wyrzadzona zarowno pracownikowi, jak jego firmie i jego
wspolpracownikom. Nie kazdy ma predyspozycje do pelnienia funkcji
kierowniczych. Dochodzi do to regula "progu niekompetencji"...

Na marginesie - o ile rozumiem jeszcze narzekania ludzi, ktorzy
ksztalcili sie przed 1989, to kompletnie absurdalne sa dla mnie
narzekania mlodszych. Widzialy galy, co braly - sytuacja na rynku pracy
jest doskonale znana i jesli ktos studiowal np marketing, to robil to
ze swiadomoscia, ze najprawdopodobnie nie znajdzie pracy w swoim
zawodzie, chyba, ze jest bardzo dobry. Tak samo jak wczesniej
elektronicy, a wkrotce informatycy.

Dla mnie normalny rozwoj zawodowy polega na cyklicznej zmianie miejsca
pracy. Powody (m.in.):
- nie spotykajac sie z nowymi wyzwaniami, popada sie w rutyne i
przestaje sie rozwijac
- traci sie kontakt z rynkiem pracy (jego trendami) i uzaleznia sie w
pelni od obecnego pracodawcy
- postrzeganie pracownika rzadko zmienia sie z czasem - jesli przyjeto
Cie do pracy jako np. pracownika helpdesku, to masz nikle szanse na
zostanie np kierownikiem zespolu programistow, nawet jesli masz ku temu
kwalifikacje. Kwestia "metki" nadanej przy starcie. Rowniez pod
wzgledem finansowym.

W praktyce - w firmie pozostaje tak dlugo, jak dlugo sie ucze,
realizuje i jestem wlasciwie doceniany (nie tylko finanse). Proszenie o
podwyzke jest dla mnie absurdem. Jesli moj szef nie potrafi sam docenic
mojej pracy, to trudno go to tego zmuszac. Zdecydowanie skuteczniej i
zdrowiej jest w takiej sytuacji poszukac innego. Oczywiscie w/w, przy
zalozeniu, ze moja produktywnosc warta jest $$$ = moja praca przynosi
wiecej zyskow firmie niz wczesniej.

Dochodza argumenty niemerytoryczne - osobiscie nie lubie skazywac sie
na odsiadke "x-letniego wyroku". To moje zycie i lubie sprawowac nad
nim kontrole, a nie przekazywac ja komus kompletnie dla mnie obcemu.

--

glos