Immona napisał(a):
> Jedno mi sie bardzo nie podoba - krytyka pod adresem tych, ktorzy
wydaja
> duzo, bo moga. Wyzyc za 700/mies zl sie da, owszem, i na studiach mialam
> takie momenty.

Nie krytykuję - odpowiadałam tylko na hasło "jak można przeżyć mając
mniej niż...". Tym bardziej mogę na to spojrzeć od innej strony, że był
moment, gdy miałam miesięcznie do dyspozycji 5-6 tys., teraz sytuacja
się zmieniła i mam mniej. Ale patrząc na to ze swojej strony - jak
miałam dużo, to niemało szło na inwestycje, nie rozchodziło się wszystko.
A do tego wyraziłam swoje zdziwienie "drogością" Warszawy. Ostatni raz
byłam tam rok temu - przyznaję, nie kupowałam jedzenia (tylko owoce),
ale też (może właśnie dlatego) nie odbierałam jej aż tak drogo...

> albo ze w Polsce da sie za 20 zl kupic dobre wino
> (przecietne sie w PL zaczynaly od okolo 50, choc czasem zdarzal sie
> jakis cud cenowo-jakosciowy i polowanie na niego to byla masa zabawy),
> to albo nie sprobowal nigdy dobrych egzeplarzy, albo myslenie o cenie
> nie pozwalalo mu poczuc smaku. Ja mialam to szczescie wiekszosc dobrych
> rzeczy kosztowac nie wiedzac jeszcze, ile kosztuja :)

Ja miałam szczęście bywać kilka razy we Francji, gdzie piłam różne wina
- i te tanie i te bardzo drogie (włącznie z szampanem z Szampanii, który
zresztą nie zachwycił mnie...).
Tyle, że ja, jakoś tak, mam dość specyficzny gust - najlepszym winem dla
mnie jest wino słodkie, bez bąbelków. No i tak się składa, że mam dwa
ulubione - jedno kosztuje 180-220 zł, drugie... 16-22 (zależnie od
sklepu). I po prostu oba mogę pić praktycznie codziennie.
Każdy człowiek ma inny gust, inne odczucie smaku, zapachu. I są osoby,
którym to bardzo drogie wino też może się wydawać niesmaczne.

--
Pozdrówki,
Aneczka