Dwuczynnikowa teoria Herzberga

Przeczytaj także: Motywatory

Jedna z teorii motywacji, opracowana w roku 1957 przez Fredericka Herzberga na podstawie przeprowadzonych przez niego badań. Według modelu Herzberga, czynniki motywujące pracowników można podzielić na dwie grupy: czynniki zewnętrzne – czynniki higieny oraz czynniki wewnętrzne – motywatory.

Czynniki higieny nie pełnią roli czysto motywacyjnej, przyczyniają się jedynie do braku niezadowolenia z pracy i tym samym do utrzymania efektywności. Należą do nich:

• warunki pracy,
• wynagrodzenie,
• polityka przedsiębiorstwa,
• zarządzanie,
• stosunki międzyludzkie,
• zajmowana pozycja,
• bezpieczeństwo pracy.

Rolę motywacyjną pełni druga grupa czynników, a więc motywatory – możliwość awansu i rozwoju, uznanie, osiągnięcia, odpowiedzialność za powierzone zadania. Aby jednak dobrze spełniały one swoją rolę, najpierw konieczne jest zapewnienie pracownikom czynników higieny.

Przeciwnicy teorii twierdzili, że badana próba była zbyt mała (200 pracowników) oraz niereprezentatywna (2 grupy zawodowe), dlatego wyciągnięte wnioski mogą nie odpowiadać rzeczywistości. Kwestionowano także sposób zadawania pytań przez osoby przeprowadzające wywiady.